Holidays in Heck ~ P.J. O'Rourke

► door: A.IJ. van den Berg

Holidays in Hell kan best eens mijn favoriete boek zijn van P.J. O’Rourke. Volgens mij maakte ik ook door deze titel kennis met hem. En sindsdien mist er altijd iets aan de verslagen van al die andere reisschrijvers. Humor lijkt me een tamelijk fundamentele eigenschap om de ontberingen te doorstaan die iedereen ondergaat wie weigert thuis te blijven.

Holidays in Heck zou het vervolg zijn op Holidays in Hell. Alleen zijn er twee tamelijk fundamentele verschillen tussen de boeken. P.J. O’Rourke is niet langer oorlogsverslaggever; of zoals het in het vak heet: ‘shithole specialist’. Hij trouwde weer eens, kreeg vlot daarop drie kinderen, en kan eigenlijk niet meer zo maar in zijn eentje weg.

Dus zijn in de meeste verhalen er de kinderen bij. Die alle drie hun eigen wil hebben, die afwijkt van wat O’Rourke zou interesseren om te doen. En die alle drie op hun manier vermaakt moeten worden. Van de jongste, een jongetje van bijna drie, tot de oudste, een al bijna puberend meisje.

Dat levert, bijvoorbeeld in het verslag van een vliegreis naar Hong Kong, zeldzaam grappige pagina’s op.

Als reisverslag deugt er natuurlijk alleen niets meer van die reportages. Want in plaats van naar buiten te kijken, gaat het verhaal meestal om de strubbelingen binnen de familie O’Rourke.

Daar tegenover staan zo’n drie reportages die vintage O’Rourke mogen heten. Hij maakte een reis door China, om daar te kijken waarom dat land ineens de fabriek van de wereld is geworden. Hij maakte een tocht per paard door Kirgizië. En er is zelfs een licht politiek getint stuk, over de aanwezigheid van de Amerikanen in Afghanistan.

Het meest politiek getinte stuk uit de bundel bestaat uit de beschrijving van een vliegdekschip, die volgens O’Rourke automatisch laat zien waarom John McCain in 2008 de enig logische presidentskandidaat was.

Maar zelfs hij moet in de laatste alinea toegeven dat de keuze voor Sarah Palin als running mate alle logica vervolgens ondermijnde.

Want dat blijft voor O’Rourke spreken. Hij is conservatief, diep-Amerikaans, en houdt er daardoor andere waarden op na dan ik. En tegelijkertijd heeft hij ook een goed oog voor het belachelijke, en de onzin in alles. Dus valt hem heel veel te vergeven.