Age and Guile ~ P.J. O'Rourke

► door: A.IJ. van den Berg

Iedereen moet zijn vak leren. Maar sommigen van ons groeien op in het openbaar. Dit maakt het dan later mogelijk overzichtstentoonstellingen samen te voegen van hun werk. Of, zoals in het geval van een journalist als P.J. O’Rourke, een verzameling samen te stellen van niet eerder gebundelde artikelen.

Nu begon O’Rourke zijn carrière niet als journalist. Hij was eerst en vooral een humorist. Schreef hij eerst voor een underground-blaadje, klom hij later langzaam op tot de hoofdredacteur van de National Lampoon.

Er is ook vrij veel te zeggen voor zo’n carrièreopbouw. Wie een parodie schrijft, is wel verplicht te onderzoeken aan welke wetten het te parodiëren onderwerp of artikel voldoet. Journalisten bestuderen tijdens hun opleiding net zo goed welke afspraken er zijn bij het schrijven van stukken, maar spelen veel minder met stijl.

O’Rourke kreeg ondertussen wel het idee dat de wereld grappiger in elkaar steekt dan hij het bedenken kon. Dit inzicht brak helemaal door op een trieste Wolga-reis met linkse Amerikanen, die niets dan blind complimenten spuiden over alle Sovjet-Russische treurigheid onderweg.

I had an epiphany. I realized that, for the rest of my life, I’d never lack things to write about. All I had to do was put myself in foolish situations (easy for me) and keep my eyes and ears open. Since then I have visited eight wars, two revolutions, half a dozen or so of local uprisings, a number of third-world campaigns […], plus any number of places exhibiting garden variety hatred and oppression (the New Hampshire presidential primaries, for instance). I have found them all hilarious. Humor has nothing to do with the charming or the cheerful. Humor is how we cope with violated taboos and rising anxieties (rising gorges, too). Humor is our response to the void of absurdity. […] [240]

Dit boek is vanaf deze openbaring trouwens aanmerkelijk beter leesbaar, voor mij. Als journalist reageert O’Rourke op de wereld, die ik een klein beetje ken. Als humorist schreef hij over tijd- en cultuurbepaalde verschijnselen, die mij grotendeels ontgaan zijn.

Al geven zijn hilarische autotests wel reden om eens te kijken of daar misschien toch nog niet ergens meer van gebundeld zijn.

P.J. O’Rourke, Age and Guile
Beat Youth, Innocence, and a Bad Hair Cut
Twenty-Five Years of P.J. O’Rourke

341 pagina’s
The Atlantic Monthly Press, 1995

[x]opgenomen in het dossier: