Don’t Vote!—It Just Encourages the Bastards ~ P.J. O'Rourke
Toen dit boek net was uitgekomen, viel me iets raars op. Als het besproken werd in podcasts, of tijdens interviews met P.J. O’Rourke, werd de titel zelden helemaal genoemd. Het laatste woord zou, volgens onuitgesproken regels, het publiek te zeer schokken.
‘Bastards’ gebruiken, mag niet in de Angelsaksische media. Dat is onnet. Zelfs al is dat woord nog een milde aanduiding voor de politici; vanwege de rampen die ze hun kiezers aantoonbaar hebben gebracht; bijvoorbeeld door de onmogelijke speculaties van bankiers op te vangen, en boven de belangen van hun bevolking te stellen.
Don’t Vote!—It Just Encourages the Bastards viel me tegen. Waarschijnlijk omdat de verwachtingen te hoog waren. Want O’Rourke had nu juist in bijvoorbeeld Parliament of Whores zulke prettig verwoorde inzichten gepresenteerd over de werking van de Amerikaanse politiek. En sindsdien hadden de presidentschappen van Clinton en Bush junior toch een hoop meer blootgelegd aan wat er voos is in dat métier.
Mijn teleurstelling zit er vooral in dat ik dit een lui boek vond. P.J. O’Rourke is er te weinig op uit gegaan om andere meningen dan zijn eigen te onderzoeken. En er zit weinig verband tussen de losse hoofdstukken – ik vermoed dat enkele al eens los zijn gepubliceerd elders, maar een verantwoording ontbreekt. Het las allemaal te vaak alsof het orerend vanuit de leunstoel was geschreven. Daardoor ontbreekt alle verrassing.
Bovendien zijn er meer boeken waarin O’Rourke uitlegt hoe van Republikein een langharige Marxist werd — om meisjes te krijgen — en vervolgens weer zijn verstand hervond. Dat hoefde hij niet weer te vertellen.
Waar ik hem nu eens echt over wilde horen, bood deze bundel dan wel, maar ook wat zuinig.
In de Amerikaanse politiek is populistisch rechts een behoorlijke machtsfactor geworden. Mij viel tegen dat O’Rourke hen nooit heeft aangevallen met hetzelfde venijn dat hij voor Democratische wetsvoorstellen reserveerde.
Eindelijk is er eens kritiek. En goed, wel loopt hij in dit boek dan weg voor de rechtstreekse aanval, bijvoorbeeld door de invloed van talk radio in de VS — het podium voor de ergste praatjesmakers — vooral te bagatelliseren.
Nuttiger waren daarom de exercities over wat O’Rourke’s politieke filosofie nu precies is. En dan blijkt hij een held te vinden in senator Sununu; die het hele ambt van politicus maar suspect vindt.
We are a free people who consented to be governed. Not vice versa. [262]
Senator Sununu didn’t claim to be proud of being a politician. “I’m intrigued,” he said, “by the notion that most of our country’s founders were suspicious of anyone who wanted to hold public office, e.g., Aaron Burr. The founders retained that suspicion even after they themselves held public office. They regarded it as an obligation, not an aspiration.”
Sununu had held office for a dozen years, first as a congessman, then as a senator. I asked, “Are you suspicious of yourself?”
“When the New Hampshire House seat came open,” he said, “I looked at the other people who had announced. I came to the conclusion that if I didn’t run, New Hampshire would be represented by another trial lawyer.” [262-263]
Dus is dit een boek geworden dat vooral de vraag lijkt te stellen wat we ons moeten aantrekken van politici, met hun leugens, en hun lege woorden.
Dit alleen al maakt dat O’Rourke veeleer relativeert dan aanvalt. En dat maakt zijn humor voorspelbaarder. Hoe wijs het dan soms ook is wat hij concludeert.
Politics can’t save us. Politicis is the idea that society’s ills can be cured politically. This is a cookbook where the recipe foe everything is to fry it. The fruit cocktail is fried. The salad is fried. So is the ice cream and the cake. Your bottle of cabernet sauvignon is rolled in bread crumbs and dunked in the deep-fat fryer. Hence our big, fat political ass. [252]
Politics is forever deciding that we shall be murdered, seduced, and entangled in legalities. The only answer to politics is to reduce its power to do these things. [253]
RSS feeds