Land van Theo van Gogh ~ Sylvain Ephimenco
Theo van Gogh werd op 2 november 2004 vermoord. Sylvain Ephimenco was toen waarschijnlijk bezig dit boek af te ronden. Daarin was al een groot tal columns uit Trouw verzameld over het gevaar van het Islamisme. Dus kwam er nog gauw een toepasselijk nieuw voorwoord in, plus een open briefje aan Van Gogh’s moordenaar. Vanzelfsprekend werd de titel aangepast, en hup toen kon dit werkje alsnog de markt op.
Ik las dit boek uit een drang tot volledigheid. Ephimenco schrijft weliswaar aardige columns soms, maar dat maakt hem nog niet de beste analist van onderwerpen als integratie. Bovendien moeten korte stukjes wel scherp van toon zijn om überhaupt op te klinken uit het grijze ruis van een krantenpagina. In een boek is zo’n verhitte schrijfstijl nogal vermoeiend.
Maar in dit boek schrijft hij natuurlijk wel over dezelfde zaken die Geert Mak ook aanroert, in diens pamflet Gedoemd tot kwetsbaarheid. En Ephimenco toont zich nu juist éen van die angstzaaiers waartegen Mak zo tekeer gaat.
Ik ben inmiddels tot de conclusie gekomen dat er geen echt debat mogelijk is in Nederland, omdat steeds weer de grootbekken de kans krijgen de toon te zetten. Daarmee wordt elke nuance verdacht. Laat staan dat het mogelijk is een zinnige openbare gedachtewisseling te houden over integratie, danwel Islamisme.
Immers, tot wie richt Ephimenco zich eigenlijk in die columns, of dit boek? Diegenen waar hij eigenlijk over schrijft, lezen hem niet.
Dat is natuurlijk ook het probleem, zal hij opmerken.
Ik weet dat niet.
De enige waarde die Mak’s pamflet voor mij heeft, is dat het waarschuwt tegen polarisatie. Vervolgens verdedigt de man die stelling niet al te handig, maar dat is iets anders. Ephimenco verdedigt vooral het grote eigen gelijk dat ontstaat door zaken nogal eenzijdig en zwart-wit voor te stellen. Zie dan hoe mis is gegaan, kijk dan hoe infaam religieus fanatisme is.
Dat krabt misschien wel, maar het krabt niet waar het jeukt.
RSS feeds