Man Without a Country ~ Kurt Vonnegut

Mijn vermoeden was juist, in dit boek is weinig meer verzameld dan de persoonlijke essays die Vonnegut al publiceerde op In These Times.com. Op mijn andere weblog werd daar al vaak naar gelinkt. Maar, hoe teleurgesteld ik misschien over dit boekje ben, de maker kan voor mij niet kapot. En ook al is hij inmiddels ver in de tachtig, hij blijft helderder en verrassender formuleren dan de meesten gegeven is.

In A Man Without a Country schrijft Vonnegut vooral over zijn afkeer van de oorlogsretoriek die zijn president erop na houdt. En hij doet dat met glans door Bush belachelijk te maken en zijn motieven in gerede twijfel te trekken.

Maar goed, in al zijn boeken staan vol twijfels over de mens als soort:

Albert Einstein and Mark Twain gave up on the human race at the end of their lives, even though Twain hadn’t even seen World War I. War is now a form of TV entertainment. And what made WWI so particularly entertaining were two American inventions, barbed wire and the machine gun. Shrapnel was invented by an Englishman of the same name. Don’t you wish you could have something named after you?

Ik mag zulks graag lezen, vooral om de humor van Vonnegut, maar had dat dus al eens gedaan.

Nee, rijker zijn de autobiografisch getinte bundels Fates Worse the Death, of Palm Sunday.