Palm Sunday ~ Kurt Vonnegut

Naast romans en verhalenbundels heeft Vonnegut ook een aantal verzamelbundels uitgegeven met veelal autobiografische notities. In Palm Sunday gaat hij zelfs uitgebreid op zijn stamboom in, maar het historische deel daarvan sla ik altijd over.

Belangrijker voor mij is het interview dat hij met zichzelf hield voor de ‘Paris Review’, in die reeks waarin schrijvers praten over hun werkmethoden. Aardig is dat hij daarbij goede woorden wijdt aan de mechanica van het vertellen.

I try to keep deep love out of my stories because, once that particular subject comes up, it is almost impossible to talk about anything else. Readers don’t want to hear about anything else. They go gaga about love. If a lover in a story wins his true love, that’s the end of the tale, even if World War III is about to begin, and the sky is black with flying saucers.

Grappig vind ik dat Vonnegut ook een mislukte werktuigbouwer blijkt te zijn, zoals ik. En dat hij in vele boeken waarschuwt voor een blind geloof in technologie. Maar desondanks meent dat aan alle verhalen te sleutelen is zoals een monteur een T Ford weer aan de praat kan krijgen.

Overigens is zijn belangrijkste praktische advies aan schrijvers:

Don’t take it all too seriously.

Verder is dit boek onder meer gevuld met een aantal speeches die Vonnegut hield, bij examenplechtigheden op enkele Amerikaanse universiteiten, een toneelstuk, en wat autobiografie.

Interessant is ook hoe Vonnegut aan het eind zijn eigen boeken rapportcijfers geeft. En daaruit blijkt dat hij Cat’s Cradle, en Slaughterhouse 5 het hoogste aanslaat, gevolgd door Jailbird, The Sirens of Titan, Mother Night, en God Bless You, Mr. Rosewater.

Dit boek gaf hij zelf een krappe voldoende. Maar ik vind het wel meer waard dan dat.