Kleintje Krol ~ Gerrit Krol

Gerrit Krol won de P.C. Hooftprijs in 2001, voor zijn proza. Ter gelegenheid daarvan verscheen dit bloemlezinkje uit zijn werk. Ik nam het nu door, om te zien of ik iets uit dat oeuvre gemist had. Volgens mij heb ik het meeste van wat Krol schreef, gelezen. Tegelijk is dat allemaal wel een tijd geleden.

Uit dit boekje neem ik éen mij nog onbekende titel mee. Krol’s idee van een autobiografie, 60.000 uur, heeft me misschien nog wel wat te bieden.

Uit de inhoud van het bundeltje zal me vooral het openingsstuk bijblijven: ‘Wat ik nooit hoop te beleven’. Daarin beschrijft Krol hoe hij volledig stilviel, tijdens een talkshow op televisie.

Nu herinner ik me die uitzending, van De Plantage, waarin Krol inderdaad als een niet al te vlotte spreker figureerde. Alleen herinnerde ik me geen details. Maar Krol heeft groot gelijk met zijn impliciete klacht, dat het onzin is om alle gasten van zo’n programma tegelijk aan tafel te zetten. Degene die niet als eerste geïnterviewd wordt, is daarmee tot een tergende verveling gedwongen.

En Krol kwam pas als tweede aan het woord, toen de ander al het publiek voor zich gewonnen had.

De haast kinderlijke blijheid van Krol met de P.C. Hooftprijs verbaasde me overigens wat. Zijn beschrijving daarvan in ‘De prijs’ verwonderde me, terwijl dat sinds Montale niet meer zo zou moeten zijn, misschien.