Point to Point Navigation ~ Gore Vidal
Gore Vidal publiceerde in 1995 een eerste boek met memoires, met de titel Palimpsest. Dit las ik vrij kort na publicatie, en hoewel ik het een prijzenswaardig boek vond, schokte het me ook. Niet door wat Vidal over zichzelf vertelde, want hij vindt zichzelf geen interessant onderwerp, maar door zijn giftige roddels over beroemde anderen.
Palimpsest liep tot Vidal’s veertigste jaar, in 1964. Dus lag het in de rede dat er nog eens een vervolg kwam. En dat zou dan Point to Point Navigation moeten zijn. Alleen had ik uit de besprekingen van dit boek al geleerd dat Vidal nogal eens informatie uit Palimpsest herhaalde.
Dus kon dit boek wel wachten, tot mijn kennis over het leven van Gore Vidal weer wat verder was weggezakt. En blijkbaar was dat moment nu.
Waarop al vrij snel bleek dat Point to Point Navigation geen al te samenhangend boek is, maar eerder een verzameling fragmenten en schetsen. Er staan liefst 56 hoofdstukken in, die nogal eens informatie herhalen die vaker in dit boek voorkomt; wat het niet vreemd maakt dat er overlappingen zouden zijn met andere publicaties.
Vidal schreef voor de eerste helft van het boek nogal eens in memoriams van dierbare doden. Die niet toevallig bijna allemaal, op zijn man Howard Austen na, ook nog bekende namen droegen.
Verder trekt hij veel ruimte uit om over de dood van zijn vader te schrijven.
Af en toe ook zocht Vidal inspiratie bij Michel de Montaigne. Als het over de kwaliteit van zijn geheugen gaat. Of om nog eens te kijken wat Montaigne ook weer schreef over de leugens die hij waarnam, om zich heen.
En goed, dan waait dit boek overal heen, en biedt het weinig structuur. Bovendien is Gore Vidal soms op een merkwaardige manier ijdel, en een snob. In Point to Point Navigation recenseert hij bijvoorbeeld enkele boeken die over hem verschenen zijn, op een toon of de auteurs hem dodelijk beledigd hebben met hun aandacht.
Maar op zinsniveau stelt Vidal nu eenmaal zelden teleur. Dus blijk ik hem lezen.
Today, where literature was movies are. Whether or not the Tenth Muse does her act on a theatre screen or within the cathode tube, there can be no other reality for us since reality does not begin to mean until it has been made art of. For the Agora, Art is now sight and sound; and the books are shut. [4]
RSS feeds