Palimpsest ~ Gore Vidal
Palimpsest maakte met terugwerkende kracht duidelijk waarom Gore Vidal in Point to Point Navigation zo veel over zijn vader heeft geschreven. Dat was een goedmakertje. In Palimpsest gaat namelijk de meeste aandacht uit naar zijn moeder. Nina. Terwijl hij haar toch een naar egoïstisch kreng vond.
Ook bevatte Palimpsest erg veel meer van éen enkel ander bestanddeel dan me was bijgebleven. Nogal wat ruimte is ingeruimd voor Gore Vidal’s relatie tot John F. Kennedy en zijn Jackie. Het boek opent en besluit daar mee. Terloops nogal grof roddelend over de president en diens broer.
Nu was Jackie Kennedy op een rare manier bijna familie van Vidal. Zijn moeder was ooit getrouwd met haar stiefvader, waardoor Jackie een tijd in Gore’s oude kamer sliep. En de families bewogen zich ook in dezelfde kringen.
In 1960 deed Gore Vidal zelfs nog een poging om Congresslid te worden namens de Democraten. Alleen had hij daartoe een traditioneel Republikeins district in New York moeten veroveren, waardoor een verkiezing uitbleef. Zijn enige troost was daarbij aanzienlijk meer stemmen in die regio te hebben gehaald dan Kennedy gelijktijdig kreeg in de presidentsverkiezingen.
Deze exercitie, en het gegeven dat hij door Kennedy’s verkiezing van binnenuit kon bekijken wat het presidentschap eigenlijk voorstelde, doofde alle verdere politieke ambities bij Vidal.
Chronologisch gezien stopt dit boek toen Gore Vidal aan zijn tweede ronde als romanauteur begint, met de publicatie van Julian in 1964. Zelfs al had hij op dat moment allang door dat het grote publiek geen romans meer leest. Maar het genre lag hem nu eenmaal. Zelfs al betekende die voorkeur dat hij zich eerst financieel onafhankelijk diende te maken, door ruim tien jaar voor de televisie en film te werken.
Tegelijk zit er nauwelijks chronologie in het boek, omdat het tamelijk associatief door Vidal’s leven gaat, en hij ook regelmatig vanuit het heden terugblikt naar toen.
Meest opvallend aan het boek is evenwel niet dat. Noch is de biografie van Vidal’s leven dit. Ik ken namelijk weinig boeken waarin zo venijnig geroddeld wordt over anderen als Palimpsest. Hemingway was daar een klein kind bij, in A Moveable Feast. Vidal’s anekdotes zijn ook aanmerkelijk beter.
Ik heb dit boek eerder gelezen, in 1996, en herinnerde me vrijwel al die in roddel verpakte oordelen over anderen nog. Tenminste, als die Vidal’s relatie tot anderen kenmerkte. Anekdotes die hij anderen laat vertellen in dit boek, waren nu weer als nieuw.
Gore Vidal is schaamteloos, als dit hem zo uitkomt; ook over de sex die hij had, met bijvoorbeeld Jack Kerouac. En in dit boek past dat. De achterklap hier navertellen, om dit boeklogje kleur te geven, is dan weer smakeloos.
RSS feeds