Duel ~ Joost Zwagerman
Er waren vele redenen om dit boek niet te lezen. Het is het Boekenweekgeschenk dit jaar, en daar kan ik zelden wat mee. Verder zal Zwagerman nooit mijn favoriete schrijver worden. Bovendien had hij te veel tekst aangeleverd, waardoor er onaangenaam veel woorden op de bladzijde staan, in een net te klein lettertype.
Alleen werd ik de laatste week meerdere malen om mijn mening gepolst — wat me nu nooit gebeurt bij boeken die ik wel heb gelezen. Daarop heb ik dat halve uur toch maar eens geïnvesteerd.
En toen viel het boek me wel mee.
Er zit een goed opgebouwde intrige in het verhaal, die aanzet tot doorlezen. Want, waar is de echte Rothko? Waar bestaat die echtheid uit? En wie heeft dat schilderij dus?
En goed, dat plot is dan ook de voornaamste charme. Zwagerman situeert dit boek in de wereld van de beeldende kunsten. Heeft als hoofdpersoon een directeur van een museum dat op het punt van sluiten staat — wegens een verbouwing. En dit bood hem dan weer tal van mogelijkheden om commentaar op de hedendaagse kunstwereld te geven, en alle uitwassen daarin.
Dat commentaar was helaas wel vrij voorspelbaar, voor iedereen die weleens een minuut heeft nagedacht over de kunstmarkt.
Verder werd geen van de personages ooit een levend mens — alleen weet je dat van tevoren bij een fictiewerk van Zwagerman.
Als ik dit boek met iets zou moeten vergelijken, dan denk ik opvallend genoeg eerder aan de stripreeks Franka dan iets anders. De maker daarvan leent ook vaak de glamour van de kunstwereld, en dus het grote geld, om zo een klein verhaaltje heel wat meer te laten lijken. Ondertussen blijven de decors wel van bordkarton, en zijn de personages bijpassend grof gefiguurzaagde platterikjes.
Maar ach, het had zo veel erger kunnen zijn. Ik heb me wel vermaakt door de affaires weer even op te halen die speelden rond het schilderij Who’s Afraid of Red, Yellow and Blue IV van Barnett Newman. Want daar wilde Zwagerman vast meer mee dan nu gebeurde, omdat daar de ruimte voor ontbrak. Anders had hij bijvoorbeeld niet zo veel hoeven investeren in het personage van die restaurator.
Enfin.
Joost Zwagerman, Duel
95 pagina’s
Stichting CPNB, 2010
[x]opgenomen in het dossier: boekenweek, Franka
RSS feeds
ljg op 12 mei 2010 @ 09:25:34
Vreemd vind ik dat Zwagerman sommige namen van musea, opleidingen, kunstenaars en kunstwerken heeft ingewisseld voor gefingeerde, andere(n) bij de echte noemt. Vanwaar die keuze?
De volgende zin (blz. 73) deed voor mij toch wel de deur dicht: “Een Marokkaan met een hoeveelheid gel in het haar van minstens tien zaadlozingen…” Wat een gore vergelijking, die niet alleen niet in dit boekje past, maar in geen enkel werk van iemand die als gevestigd schrijver doorgaat.
Samenvattend: als dit als goede literatuur wordt beschouwd, zegt dat genoeg over de status van het schrijverschap in Nederland.