Wobegon Boy ~ Garrison Keillor
Mijn oordeel over dit boek is eigenlijk in éen zin samen te vatten, alleen komt u daar niet voor. Garrison Keillor heeft met Wobegon Boy eindelijk eens een roman geschreven waarin alles klopt. Punt. Dat maakt dit meteen verreweg zijn beste roman voor mij; hoewel ik denk dat het vertellen van verhalen een nog grotere kracht van hem is.
Er staan trouwens nogal wat verhalen in deze roman. Verhalen zoals Keillor die elke week brengt in het radioprogramma A Prairie Home Companion. Alleen zijn het ditmaal de personages in het boek die elkaar voortdurend van alles vertellen; om zo telkens herinneringen op te kunnen halen.
In de basis is dit een bedrieglijk simpel boek. Het gaat over een man die even naar huis terugkeert, om zijn vader te helpen begraven. Onder meer, er speelt natuurlijk wel meer in diens leven. Maar het gegeven van die thuisreis alleen al, naar het zo saaie Midwesten van de VS, maakt dat de roman gaat over oerthema’s als liefde, en afkomst. Of, om dat vreselijke woord maar eens te gebruiken, over identiteit.
Clichématiger kan eigenlijk nauwelijks.
En toch weet Keillor met tamelijk groot gemak aan te tonen dat clichés tot clichés konden worden, omdat ze zo krachtig zijn. In handen van een mindere schrijver was dit waarschijnlijk een plat en sentimenteel boek geworden. Keillor weet daarentegen nogal meesterlijk de emoties van de lezers te sturen.
Het heeft namelijk een reden dat er zo veel verhalen langskomen. En dat deze zo humoristisch zijn. Daardoor komt het des te harder aan als Keillor meteen daarop de rand van het sentiment opzoekt, en al doende ontroering brengt.
Van auteurs als Joost Zwagerman moet ik Garrison Keillor een beperkt schrijver vinden, omdat het een verteller is, over immer dezelfde mensen, in het provinciaalste dorp van de VS. Maar geen boek van Zwagerman heeft mij ooit zo kunnen raken als een geslaagde Keillor lukt. Dus weet ik wel wie ik liever lees. En daarmee beter vind.
RSS feeds