Franka 22: Onderwereld ~ Henk Kuijpers

► door: A.IJ. van den Berg

Het was niet per se nodig om tien weken lang Lucky Luke te lezen om te ontdekken welke gebreken aan de stripserie Franka kleven. Maar dat hielp wel.

Zo heeft Lucky Luke het ongekende voordeel al in het verleden te spelen — dat kan zelfs in bijna elk decennium zijn van de negentiende eeuw. Daardoor kán de strip nooit meer verouderen.

Terwijl Henk Kuijpers altijd weer probeert zijn verhalen in het nu te plaatsen, en daarbij de laatste stand der techniek in zijn verhalen te verwerken — en dus over vijf jaar al met hopeloos gedateerde albums zit.

In deel 22: Onderwereld wordt onder meer getwitterd; en de vraag is hoelang dat nog mode blijft. Knap is overigens wel dat er een iPad voorkomt in het eerste verhaal uit het boek, dat volgens het laatste plaatje getekend werd in 2008 — 2 jaar voor de iPad überhaupt op de markt kwam.

Bovendien heeft Franka sinds het vorige album ineens familie, waaronder een jonger zusje. En omdat die nog naar de middelbare school gaat, en tien jaar jonger is, ligt Franka’s leeftijd dus plotseling vast op eeuwig 27 à 28.

Toch is zij al zo lang met avonturen in mijn leven aanwezig dat ik haar gevoelsmatig op tegen de 65 schatten moet. Tegen de pensioengerechtigde leeftijd in elk geval. Waarmee heur rode haar uit een potje henna zal komen, zoals dat gaat op die leeftijd.

Haar hondje blijft trouwens steeds dezelfde kleine bulldogpup. Wat daarmee betekent dat alle avonturen van Franka zich zelfs binnen een enkel jaar afspelen. Of ze moet telkens die pups afmaken en vervangen door een nieuwe als ze te veel bulldog zijn geworden.

Maar erger nog dan deze onwaarschijnlijkheden lijkt me dat Henk Kuijpers alles zelf doet — terwijl hij een scenarist nodig zou hebben zoals René Goscinny die voor Morris was. Iemand die hem tot andere tempi dwingt dan hij uit zichzelf kiest.

Al is Onderwereld lang het ergste album niet uit de Franka-serie. Kuijpers heeft daarin gekozen om twee relatief simpele verhalen te vertellen. In het eerste zorgt Franka ervoor dat een misdadiger gevangen wordt gezet, in het vervolg neemt het milieu wraak.

En alleen die simpelheid is al goed.

Bovendien wordt alles met vaart verteld. Daardoor valt niet op dat de beide plotten toch ook onwaarschijnlijkheden bevatten.

Een Middeleeuwse vergeetput waarvan het ontsnappingsmechanisme nog gewoon werkt? Na vijfhonderd jaar?

En op welk apparaat ontvangt haar zus dat telefoontje als Franka zich bevrijd heeft?

Het kan allemaal nog simpeler kortom. Want juist dan is er tijd om eens ruimte te geven aan al die nevenzaken waar de maker zich zo voor interesseert, en die er nu altijd in te weinig stroken doorheen geramd worden.