Progress of Love ~ Alice Munro

► door: A.IJ. van den Berg

Elf verhalen telt de bundel The Progress of Love, en elf keer zou een samenvatting afdoen aan wat ze vertellen hebben.

Laat staan dat het mogelijk is om even iets samenhangends te schrijven over een bundel als deze. Die een gewoon een bundel lijkt, uit de middenperiode van de Canadese auteur. Op zich niets bijzonders. Behalve dan dat ik het afgelopen halfjaar — want zo veel tijd neemt een bundel soms — weinig beters aan fictie las.

Zelfs al heeft een verhaal een plot, bij Munro doet dat er nauwelijks toe. Ze schrijft verhalen die enkel nog verhalen heten omdat de benaming roman zelden gebruikt wordt voor iets dat dertig pagina’s telt. Zij beschrijft vaak een leven; en dan niet door daar éen tekenend moment uit te isoleren.

En toch ik kan, ook bij de zoveelste bundel, niet anders dan Munro’s boeken benaderen alsof ze een omnibus aan romans zijn. Elk verhaal staat op zichzelf. Eén verhaal is ook ruim genoeg voor een dag. En het volgende moet daar niet te snel op volgen.

Mijn favoriete verhaal uit deze bundel is waarschijnlijk ‘Jesse and Meribeth’; al kan dat bij herlezing, over een jaar of tien best geheel anders liggen.

‘Jesse and Meribeth’ is een klassiek ontwikkelingsverhaal. Waarin een vrouw uiteindelijk op haar jeugd terugkijkt, met een heel andere blik als toen ze die meemaakte. Zij wist te ontsnappen, aan het kleine dorp, in dat plattelandsgebied, terwijl de mensen die ze toentertijd zo bewonderde zijn gebleven. Misschien omdat ze al eerder volgroeid waren, wat als je jong bent jaloezie op kan roepen; tot blijkt dat jij kunt blijven groeien. En zij niet.

Alleen, dat is de conclusie slechts. En die riekt zo kort verteld wat clichématig. Het gaat er dan ook om wat daar allemaal aan vooraf gaat. En om de tijd ook die Munro neemt om bij sommige zaken stil te staan, en de versnellingen die ze daarop altijd zo verrassend plaatst.