Friend of My Youth ~ Alice Munro

► door: A.IJ. van den Berg

Tien verhalen biedt Friend of My Youth, en dat betekende tien dagen leesplezier. Dit moet éen van beste, want evenwichtigste, bundels zijn van de Canadese auteur Alice Munro.

Ik las dit boek even parallel met het beste van Raymond Carver, en het contrast tussen beide was nogal groot. Terwijl Carver ooit tot mijn favoriete schrijvers behoorde. Maar diens verhalen zijn eenakters; verhevigingen doorgaans van éen moment — waarbij het uitzonderlijk is als de auteur in de vertelling eens van plaats verandert. Munro’s verhalen zijn alleen verhalen in naam, omdat romans van dertig pagina’s nu eenmaal niet bestaan. Het is bij haar niet vreemd een heel leven gepresenteerd te krijgen, en vaak ook nog dat van een familielid of vriendin erbij.

Knap van die verhalen is alleen al dat ze bijna nooit lineair verteld worden, en dat de vorm toch als vanzelf spreekt. Soms wordt het verleden erbij gehaald om iets uit het heden begrijpelijk te maken. Soms ook laat Munro zien dat het leven vol toevalligheden zit; zelfs al is er dan altijd die neiging om te denken dat al onze beslissingen weloverwogen tot stand komen.

Alice Munro laat in elk geval zien dat schrijvers die hun verhalen graag om éen moment in een leven draperen misschien wel niet veel meer te bieden hebben.

Zelfs al zou het werk van Raymond Carver een inspiratiebron zijn geweest voor Alice Munro.

Dus las ik tien verhalen over vrouwen, van gewone komaf, doorgaans ergens in relatieve armoede opgegroeid op het Canadese platteland. En dan was er telkens dat wonder dat ze leven gingen, en de kennismaking met hen ook na het verhaal nog wel even doorzinderde.