Love of a Good Woman ~ Alice Munro

► door: A.IJ. van den Berg

Dit boek heeft een wat ironische titel gekregen. In haast elk van de acht verhalen komt een vrouw voor die iets mispeutert of mispeuterd heeft; al is zij lang niet altijd de hoofdpersoon in de vertelling. Door die beslissing heeft een enkel verhaal zelfs een plot. Wat dan weer prettig leest, en tegelijkertijd helemaal niet uitmaakt.

Alice Munro schrijft haast altijd over vrouwen, en de keuzes die ze maken in hun leven; die meestal zijn om aan de benauwdheden daarin te ontkomen. In die zin wijkt deze bundel niet af van de andere. Wel bevat dit boek enkele van de beste verhalen die ik ooit van haar heb gelezen.

Ik heb dan ook telkens een paar dagen pauze genomen tot het volgende verhaal mocht. Om ze allemaal goed tot hun recht te laten komen.

Meeste indruk maakte het slotverhaal, ‘My Mother’s Dream’, en niet eens alleen omdat dit lijkt te worden verteld door een pasgeboren baby. Razendknap daaraan is alleen al de beklemming die het oproept, zonder dat er grove trucs voor nodig zijn.

‘My Mother’s Dream’ strijdt ook met ‘The Children Stay’ om de titel van het meest memorabele verhaal uit de bundel. Die laatste vertelling lijkt weliswaar eenvoudiger in elkaar te zitten. Maar daarin neemt een jonge moeder terloops toch heel radicale beslissingen. Terwijl Munro hier dan weer zo laconiek over is, dat daar alleen al spanning door ontstaat.

Het meest ambitieus in het boek is het titelverhaal, dat in drie delen zowel het verhaal van een dood verteld, als een hele dorpsgemeenschap in leven roept. En toch is dat spelen van Munro met alledaagser taboes — het tergend uitwerken van al die eigenlijk verboden gedachten van vrouwen — mij liever.

Een goed verhaal kan zo makkelijk zonder schokeffect, zoals een dode.