Open Secrets ~ Alice Munro

Ze worden schaars op boeklog, de besprekingen over grote romans. Als ik mijn leesgedrag van de laatste maanden samenvat, dan valt op dat ik veel meer non-fictie lees dan fictie. En als ik me dan al een keer op de literatuur stort, hebben verhalen de voorkeur boven het langere werk.

Romans zijn me ook vaak te dik; hun omvang is me te zelden in overeenstemming met de magere inhoud.

Dit valt helemaal op als ik de doorsnee-roman vergelijk met een verhalenbundel van Alice Munro. In elk verhaal van haar zit genoeg mensenleven voor een veel dikker boek. Maar het mooie is dat de schrijfster dit besef aan de lezer laat.

Aan Open Secrets was ik al lang geleden begonnen. Om mij onbekende redenen had ik de laatste drie verhalen nooit eerder uitgelezen. De onderhuidse melancholie van haar verhalen kan ook weleens te veel van het goede worden, dat is misschien een excuus. Munro schrijft geen boeken om vrolijk in het zonnetje achter elkaar uit te lezen.

Maar uit deze verzameling blijkt bijvoorbeeld dat het nog steeds mogelijk is om interessante verhalen te schrijven die deels bestaan uit brieven.