Tot zoens ~ Remco Campert

Heeft het zin voor mij om een willekeurig oud bundeltje met columns van Remco Campert uit de kast te pakken? Gewoon voor het leuk? Even?

Ja. En nee.

Een bundel als Tot zoens, waarin Campert telkens verhaalde over hoe hij onhandig door het leven scharrelt — met als enige variatie daarop dat hij als jongen niet anders was — leent zich niet voor een langdurige bestudering. Doorlezen lukt niet. En doe ik dat wel, dan ontgaat me al snel de voornaamste charme van Campert’s stukken. Diens lichte toon, en de soms zo prettig ontregelende bijzin.

Meer als een minuut of tien kan ik er dus niet aan besteden, per dag. In die zin bieden de bundels met actuele Volkskrant-columns, zoals hij schreef met Jan Mulder, waarschijnlijk meer. Daarin gaat het namelijk niet alleen om schrijfstijl.

Mag het toch een troost voor iedereen heten dat Remco Campert zich na zijn zestigste nog zo ontwikkeld heeft, als schrijver.