Adrian Mole and the Weapons of Mass Destruction ~ Sue Townsend

► door: A.IJ. van den Berg

Adrian Mole werd geboren in 1968. Daardoor wordt hij 35 in dit boek, waar de invasie van Irak als rode draad doorheen loopt.

Ooit was Adrian Mole 13¾ jaar oud. Toen las ik ook over zijn leven, goed vijfentwintig jaar geleden al. Niet vermoedend met hem mee te zullen groeien. Dit is namelijk al het zesde boek over hem. En omdat Sue Townsend het steeds zo goed lukt de onzin te betrappen van de tijd waarin wij leven, zijn haar boeken voor mij meer dan alleen vermakelijke zedenschetsen.

Mijn bestaan loopt soms even parallel met dat Adrian Mole, ook al woon ik dan niet in Groot-Brittannië. Simpelweg omdat ook ik een man ben, van toevallig net een jaartje ouder. En evenals Adrian Mole paar ik boekenwijsheid aan een grote naïviteit.

Toch ging ik niet zo ver als hij deed, om prime-minister Blair op diens woord te geloven dat Irak massavernietigingswapens heeft, en dat het land daarom binnengevallen moet worden. Netzomin bezit ik een zoon van bijna achttien in het leger. Die misschien wel uitgezonden zal worden.

Townsend keert zich feller dan ooit in haar boeken tegen de Britse politiek. Waar ze zich eerder tot milde satire beperkte, is de schrijfster nu pesterig bezig alle valse beloften van haar overheid te ontkrachten.

Dat door het privatiseren van overheidsdiensten niets meer normaal werkt, en niemand zich ergens voor verantwoordelijk voelt, is een running gag in dit boek. Neem alleen zo’n bijzinnetje al, waarin Adrian Mole moeite moet doen om uit te zoeken welk bedrijf ook alweer de post bezorgt. Als die maatschappelijke gebreken niet ook hier zo pijnlijk herkenbaar waren, zouden ze vreselijk grappig zijn.

Want, er is iets dubbels aan dit boek. Adrian Mole blijft natuurlijk maar een plat verzonnen mannetje, net als dat de andere personages niet veel dimensies hebben. Tegelijkertijd leef ik sterker met zijn belevenissen mee, dan dat de wereld waarin hij leeft emotie oproept. Terwijl die wereld ook mijn wereld is. Fictie wordt sterker dan de werkelijkheid in handen van Townsend.

Mede daarom is het jammer dat dit waarschijnlijk de laatste ‘Adrian Mole’ zal zijn. De schrijfster kan bijna niet meer zien, als gevolg van diabetes. Schrijven is een enorme krachttoer geworden, voor haar.

Ik ben heel blij dat ze toch nog éen keer de moeite heeft gedaan.