Adrian Mole and the Weapons of Mass Destruction | 2 ~ Sue Townsend

Ik las dit boek al eerder, niet eens zo lang geleden, zoals op boeklog te controleren is. Maar toen stond het op zichzelf. Toen was het een hernieuwde kennismaking met een oude bekende, die zich daarmee weer bewijzen moest.

Deze zomer las ik deel 6 van Adrian Mole’s dagboeken ook werkelijk als deel 6 uit een reeks — die bovendien nog een wat ondergeschoven deel 5½ kent. En dat maakt een boek heel anders.

Ineens vond ik stukken van het boek haast melancholisch van karakter, waar me dat aspect eerder volledig was ontgaan.

En hoewel Adrian Mole van mij niet weer een kansloze relatie met een vreselijke vrouw hoefde te beginnen, was die relatie misschien wel nodig om het slot van het boek kracht te geven.

Sue Townsend leidt Adrian Mole naar het geluk. Misschien wel voor het eerst. Al moet hij daarvoor wel tot de pijnlijke ontdekking komen al die jaren daarvoor in zijn fantasie geleefd te hebben.

Knap is ook hoe radicaal Townsend afstand neemt van het ondergeschoven deel, The Secret Diary of a Provincial Man. Verhaaltechnisch kon ze te weinig met een vader die met twee zonen een huishouding voert. Dus verdwijnen die kinderen uit het directe verhaal; waarbij vooral het subplot van de oudste jongen, die als soldaat naar Irak gaat, sterk is.

Door de 6 delen kort achter elkaar op volgorde te lezen, kan ik nu ook beter een rangorde opstellen. Deel 2, The Growing Pains is waarschijnijk het grappigst, al kan dat boek niet zonder deel 1, The Secret Diary. Maar deel 6 heeft dan weer verreweg de beste satires op het Britse leven aan het begin van de eenenwintigste eeuw. Zelfs al worden die soms grimmig, met de gevolgen van die illegale inval in een autonoom land erbij.

Adrian Mole and the Weapons of Mass Destruction laat zien dat Townsend zich als schrijfster nog altijd ontwikkelt. En dat had ook makkelijk heel anders kunnen uitpakken.