Public Confessions of a Middle-Aged Woman ~ Sue Townsend
De romans van Sue Townsend zijn beter dan deze bundel met columns, alleen al omdat ze die beter in de hand had. Ook haar toneelstukken bieden meer aan schrijfkunst. En toch was dit een zeldzaam plezierig boek om te lezen. Al was het maar omdat ik vermoed dat Sue Townsend nooit dichter bij een autobiografie zal komen.
Townsend werd in 1993 gevraagd om een maandelijkse column te schrijven voor het klantenmagazine van Sainsbury’s, de Britse supermarktketen. Zoals elke redelijk succesvolle auteur had ze eigenlijk nauwelijks tijd voor zo’n nieuwe verplichting. Toch hield ze het uiteindelijk acht jaar vol.
Maar wat een lijden was dit soms.
Voor ze begon bedacht Sue Townsend dat ze wel publieke bekentenissen wilde doen, zolang die maar niet tot persoonlijke ontboezemingen gingen leiden. Vervolgens stelde ze een programmaatje op, om zichzelf te beschermen. Ze zou geen familieleden in haar columns exploiteren. Ze zou niet over honden of katten schrijven. Ze zou geen taxichauffeurs citeren. En ze wilde niet de hele tijd ‘ik’, ‘me’, of ‘mijzelf’ gaan gebruiken.
Enfin, al die regels werden al snel doorbroken. En evenmin kwam ze los van die vervelende columnisten-tic om zo af en toe te melden dat ze niets te melden heeft; of om zich onhandiger voor te doen dan ze is.
Sue Townsend is geen simpele huisvrouw, kan ze nog honderd keer doen alsof ze dat is.
Toch is dit allemaal niet erg — de lezer gaat van haar houden, om haar onverwoestbare humor.
En ook is er schijnbaar terloops die ingrijpende kwaal, die het Sue Townsend steeds moeilijker maakt om te blijven schrijven, of lezen. Die uitwas van haar diabetes waardoor ze steeds minder goed ziet. Ook van de avonturen in den blinde maakt ze dan slapstick. En tegelijk telt voor mij dan wel mee dat ik weet misschien nooit meer een nieuw boek van Townsend te lezen te krijgen; door die handicap.
Eeuwig zonde zou dat toch zijn.
RSS feeds