Badkamer ~ Jean-Philippe Toussaint

Toussaint heeft een nieuwe roman uit. Vluchten heet die in vertaling. En ik heb dat boek gekocht om het op te sparen voor het juiste moment. Ik verwacht er weer iets speciaals van. Een goede fles wijn gaat ook niet op een grauwe dinsdagmiddag open voor enkel de roes.

Gelukkig zijn er al die oude Toussaint’s nog, die ik wel mag lezen. Al was het maar om weer aan zijn toon te wennen. Want, zoals Buster Keaton filmde, zo schrijft deze geboren Brusselaar; beendroog, en uiterst flegmatiek. Ik kan daar vreselijk om lachen. Maar het is me nooit gelukt anderen aan te duiden waarom Toussaint lezen mij zo blij maken kan.

De badkamer was zijn debuut. Het is verreweg het grappigste boek over depressie dat ik ken – en daardoor misschien het meest inzichtrijk. Omdat de stoornis nooit zo benoemd wordt, maar de lezer het juist volkomen normaal vindt dat de hoofdpersoon zich terugtrekt uit het leven. Zich dagenlang in de badkamer opsluit, en het daar wel prettig vindt ook. Wie gek wordt, weet dat niet van zichzelf. En zolang hij het verhaal maar vertelt, hoeven anderen daar ook niets van te merken.

Onbeweeglijkheid is geruststellend, zo stelt de hoofdpersoon. Maar de wereld zit zo niet in elkaar. Alles stroomt de hele tijd maar door. Verandering is voor iedereen normaal, behalve volgens degene die daar vanuit rust naar kijken gaat.

Gelukkig bestaat er dan ook nog de liefde, ach ja de liefde, en die levert een reden op de badkamer definitief te verlaten nadat de hoofdpersoon zich daar voor de tweede maal in heeft teruggetrokken.

Groots, ondanks het geringe aantal bladzijden.