Fototoestel ~ Jean-Philippe Toussaint

De dunste boeken zijn vaak het dikst. Wat Jean-Philip Toussaint maar weer eens bewees met zijn roman Het fototoestel.

Ogenschijnlijk gebeurt er nauwelijks iets in dit boek. De hoofdpersoon meldt zich voor rijlessen aan op het kantoor van een rijschool, maar hij neemt daarbij niet alle bescheiden mee die in zijn dossier zouden moeten. Dat noopt hem tot een terugkeer. En vervolgens spreekt het volkomen vanzelf dat hij iets begint met de jonge vrouw die de rijschool runt.

Prettig aan deze vroege Toussaint, is dat de schrijver nog zo graag het absurdisme laat zien van volkomen normale situaties. Soms melkt hij dit wat uit, zodat het al schmierend slapstick wordt, maar dat kan ik geen probleem vinden.

Wat me verder aan het boek opvalt, is dat er bijna geen letter dialoog in staat. De hele roman bestaat een interne monoloog van de hoofdpersoon.

Ik schrijf dit verkeerd op. Het valt juist totaal niet op dat er geen letter dialoog in voorkomt. De stemmen van de andere personages worden geen moment gemist. Het volstaat alleen de hoofdpersoon aan het woord te horen, en om tijdens het lezen ook na te denken over wat die allemaal niet vertelt.