Raadsel van Atlantis ~ Edgar P. Jacobs

► door: A.IJ. van den Berg

Als reeksen doorlopen, wordt het al gauw mogelijk de kwaliteit van albums met elkaar te vergelijken. En in mijn weging van wat hoogtepunten waren, en welke boeken beter vergeten kunnen worden, scoort Het raadsel van Atlantis niet bijster hoog.

Alleen als vervolgverhaal, verteld in twee pagina’s per week, waarbij het telkens wachten is op het vervolg, zal het wat hebben gehad.

Voor sommige strips kun je te oud zijn geworden. Of andersom, hoogstens als jongetje, die nog niets weet over vertellen, is hier onkritisch van te genieten.

Het raadsel van Atlantis brengt science fiction, maar dan op zijn allerslechtst. Omdat die slechts dient voor het decor.

Blake en zijn vriend Mortimer bezoeken de Azoren op hun vakantie, en doen dan op het eiland Saõ Miguel wat aan speleologie. Door hun oude vijand Olrik wordt het hen onmogelijk gemaakt de grot te verlaten. Dus dolen ze verder rond.

Om dan in contact te komen met een oude beschaving, die daar verborgen ondergronds leeft. Dat is een nogal grote plotwending; alleen verraadt de titel van het boek die al, dus verklap ik weinig.

Zijn er ook nog barbarenstammen in de buurt, die eveneens onontdekt de millennia daar hebben doorstaan. Maar daarvan doet er slechts toe dat zij Atlantis willen bezetten.

Over dat Atlantis maakt alleen uit dat zij technologisch verder vooruit zijn dan de mensheid op dat moment. Staatkundig zijn ze alleen nooit verder gekomen dan wat in de Griekse stadstaat gebruikelijk was. Wel valt op dat er geen vrouwen in beeld rond lopen, maar dat zal met de censuur op stripverhalen in Frankrijk te maken hebben, indertijd, niet met die grote technische vooruitgang.

En de hele SF doet er niet toe. Het verhaal gaat er slechts om dat er geknokt gaat worden, en daarvoor is die extra aankleding niet echt nodig.