3 formules van professor Sato dl 2 ~ E.P. Jacobs en Bob de Moor

► door: A.IJ. van den Berg

Edgar P. Jacobs was ooit assistent van Hergé, en maakte de achtergronden bij een paar Kuifje-verhalen. Alleen had hij daarbij zo’n grote invloed op de strip dat Hergé hem al vrij snel inruilde voor een ander. Bob de Moor. Want die bleef tenminste kneedbaar.

Dat zou er allemaal weinig toe doen als niet ook dezelfde Bob de Moor het slot zou hebben getekend aan het verhaal De 3 formules van professor Sato.

De Moor is een aanzienlijk minder grote perfectionist dan Edgar Jacobs was. Om niet te zeggen dat hij de personages in de strip Blake en Mortimer niet helemaal in de vingers kreeg.

Zo is Mortimer ineens een slanke dertiger geworden, met een toevallige baard, in plaats van de geleerde met het embonpoint; die er in de eerdere albums nu net zo sympathiek niet uitzag als een onoverwinnelijke held. Verder kloppen de verhoudingen van de getekende lichamen opvallend vaak niet helemaal.

Hoogtepunt van dit album is dat onze held het moet opnemen tegen zijn robotkopie. Maar tot een echte strijd komt het niet, omdat alle robots van professor Sato stilgezet kunnen worden met éen commando.

Vervolgens moeten de snoodaards, en hun leger aan inmiddels geproduceerde robothelpers dan nog verslagen worden. Wordt het dus toch weer knokken, en saai.

Als laatste album uit een reeks was dit daarmee geen prettig slot. Waar deel 1 van het verhaal over professor Sato ondanks alle vertelclichés nog iets had, was deel 2 lauw en vervelend voorspelbaar. En slecht getekend, om dat niet te vergeten.

Maar, ondertussen is de serie vervolgd, door tekenaars als Ted Benoit. Er zijn nog acht boeken verschenen over de personages. En enerzijds intrigeert de reeks me genoeg om ook die nog eens te willen lezen. Vooral ook omdat de huidige makers niet met die rare censuur op stripverhalen uit de jaren vijftig zullen hoeven te kampen.

Maar anderzijds, De Moor was les.