S.O.S. Meteoren ~ Edgar P. Jacobs

► door: A.IJ. van den Berg

Ergens moet er een eerste keer zijn geweest. Het moment waarop een schrijver bedacht: als ik het nu eens heel bar maak voor de held. Zo erg, dat hij volkomen machteloos gevangen is in de handen van snoodaards, die hem elk moment kunnen doden.

Dat moet wel het juiste moment zijn om de oplossingen te vertellen voor de vele raadsels die het verhaal eerder heeft gebracht. Wordt die dood nog even uitgesteld, wat de spanning verhoogt, en dan verveel ik de lezer, of de kijker, toch niet, omdat die blij zal zijn met alle verklaringen.

Deze verteltruc, werkt altijd redelijk, mits met enige vaart gebracht. En toch vind ik die naar en volkomen onlogisch.

Waarschijnlijk omdat de triomfantelijke uitleg aan de ter dood veroordeelde zo’n cliché is geworden.

Ook in het stripalbum S.O.S. Meteoren lijkt het erop of de held, professor Mortimer, gedood zal gaan worden omdat hij te nieuwsgierig is geweest.

Want, waar iedereen in West-Europa klaagde over het lot dat zo veel noodweer bracht telkens, en allerlei rampen daarbij, vermoedde Mortimer anders. Dat noodweer, daar zaten mensen achter.

S.O.S. Meteoren, waar overigens geen meteoor in voorkomt — S.O.S. meteorologen was een betere titel geweest — volgt precies dezelfde vertellijn als Het gele teken, zo viel me op. En dat is ook wel te billijken, want als verhaal deugt het sjabloon wel. Op dat ene vertelcliché na dan, van de snoodaard die nog even barstend van trots uitlegt hoe het allemaal echt zit.

En vanzelfsprekend loopt ook dit avontuur goed af, zelfs al heeft Jacobs terloops een lijntje Koude Oorlog in de vertelling geweven. Maar, de inval van buiten de grenzen gaat op de laatste nipper niet door.

En dus heeft Mortimer opnieuw de vrije wereld gered; al blijft hij zelfs daardoor nog even anoniem als voorheen.

Overigens vond ik het tekenwerk van deze aflevering uit de reeks nog beter dan wat Het gele teken bracht. En daarmee ook het meest aantrekkelijk aan dit boek.

[ wordt vervolgd ]