Geheim van de zwaardvis | 3 ~ Edgar P. Jacobs

► door: A.IJ. van den Berg

De geheimzinnige zwaardvis staat al op het kaft van het derde album uit de reeks. Dan al druk bezig om een vijandelijke kruiser te bombarderen. Dus valt de onthulling, die in de loop van het verhaal wordt gedaan over de aard van het geheime wapen, ietwat tegen.

En, o ja, het verhaal eindigt goed. Voor wie daar nog aan had getwijfeld. Die zwaardvis blijkt inderdaad onoverwinnelijk te zijn. Al komt dit wapen, omdat de wetten van het genre dit vereisen, pas op het allerlaatst in actie komt. Om dan alle noodzakelijke maatregelen te treffen, en de vijand eenvoudig uit te schakelen.

Alleen vind ik zulke genre-clichés vrij vervelend.

En superhelden met al hun perfecte eigenschappen hebben al helemaal iets naars. Want, perfectie overwint imperfectie is wel heel simpel schema om een verhaal te vertellen. Een welhaast religieus schema ook.

Dus, dat kapitein Blake de SX 1 moest besturen, vind ik al op het randje. Zelfs al is dat een militair. Maar dat die ietwat mollige geleerde Philip Mortimer dan de piloot wordt van het enig andere overgebleven exemplaar van dit experimentele vliegtuig hoefde toch echt niet, om mij.

Wel mooi aan dit slotdeel is hoe eenvoudig het uiteindelijk blijkt om de draad weer op het pakken, als de Mongolen, uit hun geheimzinnige rijk, uiteindelijk verslagen zijn. Amper vier plaatjes heeft Jacobs nodig om hun overheersing uit te wissen.

Net als dat ik kon genieten van het optimisme uit het begin van de jaren vijftig over atoomkracht. Vanzelfsprekend is de zwaardvis daarmee uitgerust, vanzelfsprekend worden atoomraketten ingezet om de snode vijand uit te schakelen.

Overtuigende verhalen vertellen, kan zo simpel zijn soms.