AA Gill Is Further Away ~ A.A. Gill
In AA Gill Is Further Away staat éen reportage over Amerika, die meer vertelt dan het hele boek dat dezelfde schrijver recent gewijd heeft aan dat land. Gill bezocht daarvoor de beide partijconventies in 2008, vooraf aan de presidentsverkiezingen. Dat was het jaar dat Barack Obama zou winnen voor de Democraten, en de Republikeinen onder meer een niet al te slimme vrouwelijke gouverneur van Alaska tegen hem in stelling brachten.
Politiek theater was het wat Gill op beide conventies zag. En dan ook nog theater van het ergste soort. De farce.
Al moet je waarschijnlijk buitenstaander zijn, of willen zijn, om de merkwaardige trekjes van iets te durven zien.
AA Gill Is Further Away bestaat voor de helft uit reisverslagen. En die zijn het best als hij ergens gaat kijken waar de omstandigheden niet helemaal normaal zijn. Dat kan dan de zo artificiële stad Dubai zijn.
Meest memorabele expeditie voor Gill zelf zal zijn verblijf in de kou op Spitsbergen zijn geweest. Alwaar hij met een groep de ijsberen ging bekijken.
Opvallend genoeg is dat alleen het verhaal waar het minst in gebeurt in het hele boek. De expeditie verzeilde in een sneeuwstorm. Daardoor konden de leden hun tent dagenlang niet uit. En toen de reizigers zich hadden uitgegraven, moesten ze alweer terug naar de bewoonde wereld.
Mislukkingen komen trouwens meer voor in de bundel. Zo was Gill op Madagascar, met een expeditie om zaden in te zamelen van de unieke flora daar. Alleen bleken al deze inspanningen nauwelijks iets op te leveren. Maar in dit verhaal kon de auteur tenminste nog iets kwijt over de unieke kwaliteiten van het leven van die geïsoleerde plaats.
Meest memorabele artikel uit deze bundel kwam voor mij evenwel uit het eerste gedeelte van het boek; waarin Gill de gauw eens wat typisch Britse zeden verkent. Hij beschrijft dan wat dyslexie betekend heeft in zijn leven. Wat dan nog daar aan toe is. Maar zijn zoon lijdt aan dezelfde kwaal. En die jongen wordt in het onderwijs nog op dezelfde manier getreiterd als hij.
Kunnen de kinderen niet mee in de reguliere les, dan is nog steeds de oplossing om ze nog meer scholing te geven, met extra huiswerk en bijles; en de hekel aan school vooral te vergroten. De leerling heeft zich allereerst te conformeren aan het systeem.
A.A. Gill komt dan een klasje met dyslectische leerlingen vertellen hoe hij verder gekomen is in zijn leven. De man schrijft tegenwoordig zeker 1.500 woorden per dag, alleen dicteert hij die; aan iemand die wel spellen kan volgens de regels.
En Gill probeert dan aan de kinderen over te brengen dat taal en spelling twee heel verschillende zaken zijn. Dat ze zich eigenlijk niets hoeven aan te trekken van spellingsregels, omdat die geen regels zijn, maar allereerst beleefdheden.
Alleen merkt hij dan tegen een muur te praten. Want een klas is immers al gauw de slechtste omgeving om iets van waarde over te willen brengen. De kinderen daar wordt nu eenmaal voorgehouden dat alles wat hen verteld wordt heel belangrijk is.
RSS feeds