Paper View ~ A.A. Gill
Televisie-programma’s hoeven niet per se besproken te worden. De meeste zijn al vergeten zodra de uitzending is afgelopen. Het beeld heeft even bewogen en daar hoorde ook nog wat geluid bij. Verder lijken de ambities van de meeste omroepen niet te reiken in wat ze brengen.
TV-critici hebben daarom een zeer ondankbare taak. En de meesten overstijgen het gebrek aan niveau ook niet van wat ze moesten recenseren. Wie eens een programma heeft gemist, krijgt uit hun woorden zelden een beeld waarom dat een gemis zou zijn.
Slechts de Britten hebben de prettige traditie om televisiekritieken te laten schrijven door mensen die in de eerste plaats schrijver zijn, en dan pas kijker. Deze verzameling, met het beste van wat Adrian Anthony Gill schreef in ruim twaalf jaar tijd, was daarom wel een genot.
Al toont ook dit boek aan hoe weinig er overblijft, van al die tijd kijken. Als Gill elk weekend een bespreking heeft geschreven dan leverde dat, op wat ruim genomen vakanties na — veertig recensies maal twaalfenhalf jaar is — vijfhonderd kritieken op. Daar blijft dus nog geen tiende deel van houdbaar.
Nu is er ook de beperking dat televisie het van herhaling moet hebben. Veel programma’s worden elke week weer uitgezonden, zo niet elke dag. En succesvolle programma-ideeën worden talloze malen herhaald, alleen dan net anders. Ook dat element beperkt de criticus in al zijn mogelijkheden.
Nuttig aan Paper View is daarom alleen al dat Gill de verschillende kritieken op thema geordend heeft. Het boek valt uiteen in de delen ‘Fictions’ en ‘Facts’; en beide kregen een nog fijnere onderverdeling.
Opvallend daarbij is dat Gill de meeste woorden heeft gewijd aan ‘Custome drama’, en aan ‘History’ en ‘Sport’. Wat absoluut komt omdat hij aan kostuumdrama’s en sport een hekel heeft.
Ik lees Gill allereerst om zijn zinnetjes. In dit boek trekt hij vaak genoeg conclusies die hem ook tot een betrouwbare gids maken.
Politicians get a very easy ride from television. […]
Telly leaves the opposition and the criticism to others. This is a particularly sterile form of investigation. Committed politicians have always been better at manipulating the camera then the interviewers have been at putting them on the spot. [217]
The sight of Palin holding a shotgun in the manner of Sister Wendy Beckett being handed a vibrator made you realise he’d have been far better off following in the footsteps of Richmal Crompton or Beatrix Potter. Celebs’ Reader’s Digest tours may be a nascent genre, and we can look forward to Ainsley Harriott’s Proust, Kilroy-Silk’s Mishima (actually, I’d pay to see that) and Jim Davidson’s Graham Greene.
This is all indicative of the most pressing problem facing television at the moment: too many presenters and too few formats. Winning formats are incredibly rare, performers aren’t. […] [271]
RSS feeds