30° C in de schaduw ~ Martin Bril
Bij Martin Bril [1959 – 2009] kleurt de liefde voor zijn debuut Arbeidsvitaminen mijn appreciatie voor de rest van zijn werk. Dit boek uit 1987, geschreven samen met Dirk van Weelden, beloofde me iets over dat schrijversschap, wat later nooit helemaal is uitgekomen.
Natuurlijk, er was vaak wel een observatie, of een geslaagde formulering in zijn columns die even indruk maakten. Alleen was de zo verkregen ontvankelijkheid voor zijn woorden ook zomaar weer weg.
Bril’s activiteiten als dichter, leverde naar mijn idee vooral wat aardige aforismen op.
En dan was er nog dat leven als feuilletonschrijver voor het weekblad Vrij Nederland, over de Amsterdamse Evelien. Die verhalen brachten het zelfs tot dramaserie op televisie. Niet dat daar iets op tegen is, en mooi dat zo veel meer mensen dan alleen wat lezers ervan genoten hebben. Maar ik vond die feuilletonafleveringen altijd zo makkelijk in elkaar gezet.
Heel leuk om te schrijven, waarschijnlijk. Niet zo heel bijzonder om te lezen.
Dezelfde bezwaren gaan op voor de vier verhalen in de postume bundel 30° C in de schaduw. Bril mocht nog eens tonen dat hij vrouwen toch wel veel leuker vond als personages dan mannen. Hij liet weer eens zien dat de oppervlakte van alles hem al genoeg boeide. En dit leverde verhalen op over wat dertigers en veertigers die het even moeilijk hadden, met relaties meestal, in hun verder niet heel problematische leven.
Dit is uiterst leesbaar opgeschreven, allemaal. En zelfs niet helemaal voorspelbaar. Maar tegelijk is dit een boek dat alleen wat biedt op het moment van lezen. En na dat ene kwartiertje geen enkele herinnering nalaat.
RSS feeds