Plek onder zon ~ Martin Bril

Bril’s boeken hebben doorgaans een laag soortelijk gewicht. Er valt weinig aan te onthouden. Ik lees ze om de stijl van de auteur, en diens formuleringen. De boeken die hij op het moment uitbrengt, zijn vooral vermaak.

Bij een verzamelbundel als deze werkt dit wat tegen hem. Daar komt bij dat dit boek een wat merkwaardige mix toont. Er is een reeks wat langere verhalen opgenomen over muziek, die Martin Bril schreef voor het tijdschrift Vrij Nederland. Hieraan valt vooral op dat hij van Americana houdt. Maar in dit boek zijn ook tal van Bril’s dagelijkse columns uit de courant opgenomen die helemaal niet over muziek gaan — hoogstens is een liedje op de achtergrond of een regel uit een tekst een paar zinnen even van belang.

Daarbij komt dat de auteur geen opmerkingen maakt over muziek waar ik nu bijzonder van op keek. Dat geeft op zich niets. Het is maar heel weinigen gegeven om iets over muziek te schrijven dat boven de platitude uitstijgt. En uiteindelijk had ik er ook wel lol in om te kijken of een liedje dat Bril benoemde ook ergens online te vinden was; om me zelf te laten oordelen.

Maar toch. Kritiek hebben op een boek als dit, is als zeepbellen beschrijven die voorbij zweven tot ze in het niets verdwijnen, twee tellen later.