Psychobiologie van het feestvieren ~ D. Hillenius

Hillenius moest een lezing komen houden over hem opgedragen onderwerp. ‘De psychobiologie van het feestvieren’. En het eerste wat hij deed toen, was uitleggen dat hij geen idee had wat het woord ‘psychobiologie’ zou kunnen betekenen.

Dus werd dit een heel andere lezing. Eén die onder meer gaat over over de betekenis van een opdracht, voor iemand die gewend is zijn eigen werk uit te kiezen. Over de uitdaging die daar in zit, om zo’n opdracht dan toch ook weer eigen te maken.

Maar meer was ik, weer eens, onder de indruk van hoe Hillenius speels zijn kennis uit de biologie gebruikt om iets te duiden dat normaal niet tot de biologie gerekend wordt.

Zoals het feest.

Nu is dit niet enige culturele onderwerp dat in deze lezing aan bod komt. Maar over dat feest trekt Hillenius de opvallendste conclusies. Daarbij voortredenerend op de definitie van ene Simmel, die feest gelijkstelde aan samenkomst.

Als een feest voorbij is heb je soms het gevoel dat je een tijdlang tot een grotere eenheid hebt behoord en dat die eenheid nu verbroken is. Een soort verweesd gevoel. Het aardige van mensen is dat ze zo’n goed geheugen hebben en vanuit de daarin levend gehouden wens tot feest ook in de toekomst kunnen besluiten om van tijd tot tijd samen te zijn.

Tegelijk vindt Hillenius het idee dat de herinnering aan feest weleens basis van de samenleving kan zijn, mooier klinken dan het lijkt.