Pontoon ~ Garrison Keillor

Er zijn nogal wat overeenkomsten tussen deze roman en Wobegon Boy, er nog van afgezien dat beide in hetzelfde plaatsje spelen, aan de rand van de prairie. In alle twee boeken gaat iemand dood, en komen de nabestaanden bijeen om afscheid te nemen. Maar in Wobegon Boy gaat het om de overblijfenden, en wat zij aan gemeenschappelijks delen. Pontoon daarentegen gaat over de verstorvene, de pret die zij maakte in de laatste jaren van haar leven, en het bijzondere idee dat ze had over wat er met haar as moet gebeuren, na de crematie.

Keillor schrijft dit hele boek toe naar de herdenkingsplechtigheid op het slot, die hilarisch bedoeld is. En dat nu, vond ik helaas vrij voorspelbaar. Al kondigt zich weliswaar niet precies aan wat er staat te gebeuren; dat er iets merkwaardigs komt, kan haast niet anders. En opvallende details worden wel degelijk aangeduid.

Nu is Keillor soms heel goed in het groteske. Ik herinner me met veel plezier een vroeg verhaal waarin de jaarkoningin van de lokale highschool tijdens haar feestelijke optocht de straat kruist met haar vader, die net een autowrak versleept dat jaren gebruikt is als gierton. In éen regel samengevat, lijkt dit een wat slechte mop. Maar Keillor’s talent is nu net om de platheid steeds voor te zijn, en verhalen te maken van wat bij ieder ander de anekdote niet overstijgt.

Alleen kan hij dit meestal beter op de korte baan, dan in romans.

Dus las ik een voor driekwart prachtige roman, begon ik me wat te vervelen in de directe aanloop naar het hoogtepunt toe, en onderging ik de climax nogal gelaten. Was het wel weer goed dat Keillor er nog heel ouderwets een slotstuk achter had geplakt, om te vertellen hoe het verderging met iedereen. Ik had nu eenmaal tijd en medeleven in al die mensen geïnvesteerd, dus wilde ik dat ook wel weten.