Happy to Be Here ~ Garrison Keillor

Terwijl de boeken van Keillor me normaal uit zichzelf dwingen om door te lezen, schoot het met deze bundel verhalen niet op. Ik geloofde niets van wat ik las. Dat maakte het erg makkelijk dit boek telkens weer weg te leggen na een pagina of wat.

En toen gaf Keillor me zelf de absolutie om dit een matig boek te vinden. In Homegrown Democrat herinnert hij zich namelijk met huiver de tijd dat de verhalen in Happy to Be Here tot stand kwamen. Dat was niet de gelukkigste periode in zijn leven, omdat hij niet schreef wat hij wilde schrijven, maar maniertjes zocht om verhalen te brouwen die de New Yorker zou accepteren.

Dit verklaart misschien ook waarom deze bundel, als enige van Keillor’s boeken, zo vaak vervelend op tijdsgebonden trends in gaat.

Nu is niet alles onbegrijpelijk in Happy to Be Here. Er staat een aardig stuk in waarin Keillor wil dat er iets gedaan wordt tegen de discriminatie van verlegen mensen. En twee of drie verhalen zijn zo vertrouwd autobiografisch dat daar weinig aan te verprutsen viel door ze nog eens op toon te brengen voor de New Yorker.

Niettemin, typisch een boek waarvan het nut heeft om op boeklog aan te tekenen dat ik het las, omdat me er niets van zal bijblijven.