I Know What I’m Doing ~ Hans Koning

Ik doe deze maanden mijn best om alle fictie van Hans Koning te lezen, maar was daar toch nooit aan begonnen als dit de eerste roman uit de cyclus was geweest.

I Know What I’m Doing begint weliswaar veelbelovend, maar strandt heel atypisch ergens halverwege, om dan nooit meer in beweging te komen. Zelfs al blijft het even vlot geschreven. Dit boek telt liefst 81 hoofdstukken, op 154 bladzijden.

De roman gaat over een Britse vrouw van negentien — die in het verhaal nooit een naam krijgt. Ze ontvlucht de benauwdheid van haar land, haar minnaar, en de situatie thuis met een vervelende stiefvader, en reist aan het begin van de jaren zestig naar de VS. Daar settelt ze zich redelijk snel in New York, in secretaressewerk, en begint ze zichzelf te ontdekken. Onder meer door nogal wat relaties met mannen aan te knopen.

Tot zo ver niets aan de hand. De hoofdpersoon komt krachtig en zelfstandig over. Ze neemt weleens een foute beslissing, maar dat doet iedereen. En de schrijver weet via haar zo nu en dan aardige observaties te maken over het leven in de VS.

Dan komt er een man in haar leven. Een getrouwde man, en een belangrijke cliënt van haar werkgever. En dan stokt het boek.

Even lijkt het nog goed te komen, als ze met een collegaatje van kantoor een auto koopt en dwars door Amerika naar Californië rijdt. Maar ook in Los Angeles is er weer een man die haar wil. Uiteindelijk draait dan het hele boek nog maar om de vraag of ze huisvrouwtje wil worden bij die ene, of bij de andere man.

En waar het boek me eerst ontstellend vlot en open leek voor een tekst uit het begin van de jaren zestig, wordt het ineens een haast traditioneel vrouwenboek. Bouquetreeks-kitsch. Dat is jammer.