Kuifje 16: Mannen op de maan ~ Hergé
Ik kan me niet herinneren of ik de albums Raket naar de maan en Mannen op de maan ooit eerder gelezen heb. Tegelijk waren vele elementen uit het boek me wel bekend.
Die roodwit geblokte raket bijvoorbeeld, door Hergé ooit gemodelleerd naar de Duitse V2, is een soort stijlicoon geworden.
En ook ben ik herhaald de claim tegengekomen dat de tekenaar zich technisch zo nauwgezet had voorbereid. Dat hij, in dit science-fiction verhaal, enkele problemen waarmee astronauten vijftien jaar later mee te kampen hadden, toch al vrij goed wist te voorspellen.
Tsja.
Raket naar de maan bleek een rijkelijk traag verteld album te zijn. De spanning in het verhaal moet vooral komen van een onbekende vijand. Die wil namelijk de geheime maanraket in bezit krijgen. Maar het boek eindigt dan weer met een anderssoortige cliffhanger. Bij de lancering van de raket zijn onze helden bewusteloos geraakt. Komen ze ooit nog weer bij?
Bij zo’n vraag is het een behoorlijk nadeel om het vervolg al te weten. Natuurlijk kwamen ze weer bij. Anders konden ze immers nooit op die satelliet rondhuppelen, in het vervolg Mannen op de maan.
Aan boord van de raket was alleen wel een verstekeling verstopt, terwijl de olijke detectives Jansen en Janssen ook al onverwacht zijn meegereisd. Daardoor is er te veel weinig zuurstof om lang op de maan te blijven, en misschien ook wel om de terugreis te overleven.
Alleen weet de lezer wat dit betreft ook al beter.
Maar dat was nog niet eens mijn grootste probleem met de albums. Ik vond ze uit een duidelijk trager tijd stammen, waarin alles zich langzamer ontwikkelde. Bovendien ergerden de vele oubollige grapjes me wat. Waar Hergé de humor zal hebben ingezet om de hoogspanning zo af en toe breken, hielden ze voor mij het verhaal alleen maar extra op.
Grappig vond ik wel enkele anachronismen. Zoals het gegeven dat in de jaren vijftig nog zo in de wonderen van atoomkracht werd geloofd, dat zoiets futuristisch als een raket daar wel mee moest worden aangedreven.
Knap, dan toch, het gegeven dat Hergé wel wist dat er buiten de aarde geen zwaartekracht zou zijn — dat ook éen keer in een grap met zwevende whisky gebruikt — maar voor het overzicht liever wel de ruimtevaarders de hele tijd met hun voeten op de grond zette. Wat dan verklaard werd door de raket zo’n versnelling te geven, dat die een pseudo-zwaartekrachtveld opwekte.
RSS feeds