Kuifje 15: Raket naar de maan ~ Hergé
Het stripverhaal was enige decennia terug in de eerste plaats voor kinderen en tienerjongens bedoeld. Maar de jeugd van tegenwoordig is meer gewend, bewegende beelden bijvoorbeeld, met geluid daarbij, dus taant in bijna alle landen de populariteit van het genre zeer.
Niettegenstaande alle pogingen om meer van het stripverhaal te maken.
De liefhebbers van het moment, van welk genre ook, zijn vaak al lang geleden als kind aan strips verslaafd geraakt.
En ik kan die teruglopende populariteit in sommige opzichten jammer vinden, want sommige stripverhalen hebben mij veel gebracht. Maar er zijn tegelijk getekende verhalen die mij altijd weinig hebben gezegd. Misschien omdat ik dan niet alle albums heb gelezen als klein kind. Misschien omdat ik geen van de boeken bezat, en nooit aan herlezen, en het nog eens herlezen, en nog eens kijken, toekwam — dat zo noodzakelijke procedé om me de strip helemaal eigen te maken.
Daarom kan ik goed begrijpen dat kinderen, of vrouwen, er niets aan vinden.
De stripreeks met Kuifje als held heb ik in elk geval nooit de meest interessante strip gevonden. Waarom is me dus niet goed duidelijk. Misschien omdat andere reeksen gezegend waren met een wat minder kleurloze held — Mickey Mouse was al evenmin ooit een idool van me — misschien omdat de Kuifje-albums domweg altijd uitgeleend waren in de bibliotheek.
En later terugkeren naar zo’n reeks, om alsnog de ontdekkingsreis te kunnen maken, lukte niet. Toen ik me bewust was niet alle Kuifjes te kennen, bewonderde ik andere tekenaars in zijn stijl al meer. Edgar P. Jacobs bijvoorbeeld, die nota bene in vele Kuifje-albums de achtergronden tekende, maakte met Blake & Mortimer een grafisch en verhaaltechnisch interessantere reeks.
Zelfs Theo van den Boogaard deed iets binnen alle beperkingen van de ‘klare lijn’ dat me meer zei.
Ik las nu de twee albums Raket naar de maan en Mannen op de maan als een tegenwicht tegen alle wetenschap in Mary Roach’s boek Packing for Mars.
Dat viel me niet altijd mee.
RSS feeds