Through the Window ~ Julian Barnes
Lees een boek uit 2012 en merk dan verbaasd op eigenlijk aan het herlezen te zijn. Nogal wat stukken van Julian Barnes uit Through the Window kende ik al. Hun bestaan was me al eerder opgevallen bij publicatie in The Guardian, of the London Review of Books. De meeste essays zijn namelijk lange boekbesprekingen, of losse bespiegelingen over een schrijver. En zulke teksten lees ik graag.
Naar verschillende is zelfs verwezen op mijn andere weblog.
En maakt dit dan uit?
Voor herlezen was het bij sommige essays nog te vroeg. Dan wist ik nog te goed wat er komen zou. Andere teksten kon ik wel weer afzetten tegen nieuwe of recente kennis. Als Barnes de Rabbit-romans van Updike herleest, staat mijn eigen leeservaring met deze boeken van vorig jaar daar ineens naast.
En dan vindt Julian Barnes het geheel de grootste roman over het Amerika van na Tweede Wereldoorlog, en ik niet per se; zoals ik indertijd ook aangaf. Maar dan zijn we het wel roerend eens op andere punten. Zoals dat het tweede deel van de vier boeken het minste is, en het slotdeel Rabbit at Rest onverwacht goed.
Schrijft Barnes over Ford Madox Ford dan speelt weer mee dat ik recent nogal wat over Jean Rhys las — met wie die schrijver een verhouding had.
En toch was er geen enkele tekst in het boek die bij mij een vacuüm vullen moest; waarin Barnes de eerste was die mij over een schrijver of omstandigheid informeerde. Zijn band met Frankrijk is me bovendien bekend. Zijn interesse eveneens voor andere Engelse of Amerikaanse auteurs met net zo’n Franse tic.
Daarbij is Julian Barnes absoluut een soepele schrijver, die aangenaam kout. En dit maakt van de weeromstuit dan dat ik een bundel als deze in de kortste keren uit lees. Zonder daarbij het idee te hebben er iets uit te onthouden.
Want, tijdens het lezen was het al zo vaak een vraag waar Barnes me iets nieuws vertelde of enkel wat in herinnering bracht.
Nu ja, van zijn venijnige uithaal naar George Orwell keek ik op. Van Orwell werd nog niet eens zo lang geleden bekend dat hij mensen met communistische sympathieën had ‘verraden’ bij de autoriteiten. En Barnes maakt van Orwell terloops even een eeuwige klikspaan, die toen hij nog Eric Blair heette op kostschool al de iets te zwoele jongens verlinkte bij de huismeester.
Maar, het zijn ook nooit de schrijvers die je bewonderen moet. Enkel hun werk mag favorieten opleveren.
RSS feeds