I Drink Therefore I Am ~ Roger Scruton
In de Adrian Mole-reeks heet de belachelijke schooldirecteur Scruton. ‘Popeyed’ Scruton. Waarmee de schrijfster Sue Townsend, naar verluid, toen al haar goed-linkse afschuw heeft willen uiten over de ideeën van die andere Scruton. De echt bestaande filosoof.
Roger Scruton is diep-conservatief. En Christen. En zijn ideeën gaan soms behoorlijk richting ‘Blut und Boden’; alleen valt dat in het Verenigd Koninkrijk niet zo op, omdat niemand er nog een andere taal kent. Laat staan de beladen begrippen uit zo’n taal.
Dus vertrouw ik hem niet helemaal, als denker. Zelfs in een voor zijn doen luchtig boek over wijn, vind ik bijvoorbeeld al haast verdacht dat ‘terroir’ voor hem alles bepaald in de drank. Want zelfs dat de grond waar de druivenranken groeide de drank een smaak meegeeft die niet te imiteren is, neigt nu eenmaal alweer naar die ‘Boden’. Toegegeven, ‘terroir’ is ineens in, bij ook vele anderen, en niet enkel Scruton.
I Drink Therefore I Am is alleen bij vlagen meesterlijk geschreven. Scruton formuleert zo goed, ik meldde het eerder, dat hij in staat is mijn kritische vermogens in slaap te wiegen. Dronken als ik dan word van zijn taal.
Bovendien zijn nogal wat van zijn observaties raak; hoe ik het ook wend of keer.
Over de voortdurende neiging van autoriteiten om de bevolking hun roesmiddelen af te nemen en te verbieden, schrijft hij in dit boek meteen al dat dit problemen oplevert. Want je kunt mensen wel willen ontmoedigen om te vluchten in een roes, alleen moet je dan ook iets doen aan de redenen waarom die mensen willen vluchten.
En juist dat blijft er dan bij.
Ik zou willen dat mijn boeklogje over de staatsmonopolies op gokken éen zo’n helder inzicht had opgeleverd.
I Drink Therefore I Am bestaat uit twee delen. In ‘I Drink’ geeft Scruton aan waar zijn liefde voor de wijn door is ontstaan. Ook staat daarin vrij uitgebreid beschreven wat er van Franse wijnen verwacht mag worden. Naar verhouding zijn vervolgens minder woorden gewijd aan al wat groeit en gebotteld wordt in de rest van de wereld.
Maar daar vinden ze de druif al gauw belangrijker dan de grond waar de rank in groeit, en dat is nu eenmaal Scruton’s smaak niet.
Uit dit deel zal ik vooral onthouden hoe je gratis topwijnen drinkt. Koop daartoe een dozijn flessen van een goed huis als ze pas gebotteld zijn. Bewaar ze tot het jaar dat de wijn op dronk is. Verkoop dan de helft tegen de inmiddels sterk gestegen prijs, en houd de andere zes flessen zelf.
Kost slechts enige duizenden per jaar om telkens het juiste dozijn aan te schaffen.
Het deel ‘Therefore I Am’ biedt de meeste filosofie; de auteur gaat dan in op de betekenis van wijn. Waarbij de interessantste mededeling overigens nog was dat Scruton jarenlang een debatclubje had thuis, waaraan onder meer Ian McEwan meedeed. En dat al die gesprekken, met mensen die lang altijd niet geestverwanten waren, vooral dankzij de wijn zo vruchtbaar waren gebleken.
De drank nam de scherpe randjes van de tegenstellingen weg.
Bieden de bijlagen tenslotte nog een wijngids. Waarin Roger Scruton dan onder meer adviseert welke wijn het beste smaakt bij het lezen van welke denker. Wat dan overigens nog het best illustreert dat Scruton vrijwel alle geschrijf over wijn getut acht, zo niet baarlijke nonsens.
Heidegger. What potion to complement the philosopher who told us that ‘nothing noths’? To raise an empty glass to one’s lips, and to feel it travel down — noth, noth, noth, the whole length of the tube: this surely is an experience to delight the real connoisseur.
RSS feeds