Walk in the Woods ~ Bill Bryson
Door de bossen wandelen voor meerdere dagen is vooral bewegen. Te zien valt er meestal niet veel, er staan altijd bomen voor het uitzicht. Het is jij en dat pad, en weinig meer.
Dus, toen ik aan A Walk in the Woods begon was dat om twee redenen. Ik had eerder dit jaar genoten van de humor en de observaties in Bryson’s reisboeken over Groot-Brittannië, en over de VS. Maar vooral wilde ik weten hoe hij de onmogelijke opgave had opgelost om iets zinnigs over het lopen in de bossen te schrijven.
Het antwoord is dat hij wat trucs toepaste.
Ten eerste gaat het grootste gedeelte van dit boek niet over zijn wandeltocht, maar bijvoorbeeld over de natuur in die oude Amerikaanse staten aan de oostkust. En over de matige keuzes die in het natuurbeheer gemaakt zijn. Of over de geschiedenis van de Appalachian Trail, de 2.100 mijl lange wandelroute die hij lopen zou.
En als tweede valt op dat de wandeltochtjes die hij in zijn eentje deed, totaal niet interessant zijn om te lezen.
Gelukkig deed hij de Appalachian Trail met een oude reisgezel. Al vraag ik me bij het schrijven van deze woorden plots af of dat werkelijk zo was. Het schijnt een oud handigheidje te zijn bij schrijvers van toneelstukken om niet éen domme man op te voeren voor het humoristische contrast, maar liever twee. Dan kunnen die ook nog wat met elkaar praten.
Nu zeiden Bryson en zijn maat Katz niet heel veel tegen elkaar. Maar ook de zwijgende scènes zijn goed van die twee veel te zware mannen van middelbare leeftijd. Ga maar eens lopen na vooral een zittend bestaan te hebben geleid. Helemaal als het pad meteen al bergopwaarts gaat, en het vriest.
Desondanks weet Bryson enkele malen, beter dan welke reisschrijver die ik ooit las, over te brengen hoe het is om te lopen, als dat lopen het enige zijn is.
Honderdvijftig pagina’s lang is dit een meesterlijk en vreselijk grappig boek. Helaas telt het er driehonderdvijftig.
RSS feeds