Slotsom ~ Elias Canetti
Babel – Bibel – Bibliotek bracht enige vertwijfeling. Of mevrouw Susanne Engelmann had werkelijk alleen citaten bij Canetti weten te vinden die me niets zeiden, of Canetti was een stuk minder interessant dan gedacht.
En dat leek me raar. Daarvoor had ik toch te veel plezier gehad aan het lezen van diens boeken.
De oplossing was evenwel simpel. Ik diende gewoon een verzameling van Canetti’s aantekeningen te herlezen. En dat werd deze. Het dunnetje. De laatste uit de lopende reeks. Waarna ik herademde.
Ik kan niet zeggen dat alle aantekeningen in Canetti’s bundels me even veel zeggen. Maar het mooie aan die boeken is dat ze met mee groeien. Over een paar jaar vind ik andere opmerkingen en aforismen interessant dan nu, of een tijdje terug.
Toch blijf ik bij het idee dat al die aantekeningen misschien het best in een database zouden passen. Waarbij het me ook nog wel iets waard zou zijn als ze eens geannoteerd werden.
Toegegeven, er is enige domme lezerstrots als ik meteen weet wie Canetti bedoeld met de uitspraak:
Hij is in het Mozarteum geweest. Hij heeft geen zingen maar kijven geleerd.
Al komt een paar pagina’s verder weer een uithaal naar deze schrijver, die dan met zijn initialen genoemd wordt. Th. B..
Uit de meest erbarmelijke kleinzerigheid is in honderd herhalingen een heel werk voortgekomen.
Tegelijk schrijft Canetti ook regelmatig over zichzelf als ‘hij’, dus is het bij andere uitspraken lang altijd niet zeker over wie er iets wordt opgemerkt. Schoolser geesten dan ik zouden zich daar best eens in mogen verdiepen, op hun universiteiten.
Meest getroffen werd ik ditmaal door deze uitspraak:
Van welke geesten houd je zoveel dat je niet alles van hen durft te lezen?
Omdat deze uitspraak voor mij op Canetti zelf terugslaat. Er is namelijk nog éen postume uitgave, die ik niet durf te lezen. Party im Blitz, dat laatste nogal fragmentarische deel van de autobiografie. Omdat ik uit de recensies daarvan heb begrepen dat hij zich daarin uitzonderlijk lullig uit over bijvoorbeeld Iris Murdoch.
Schrijven lucht je op. Zelfs als je niets te vertellen hebt, lucht schrijven je op.
Weet je wanneer je niets te vertellen hebt?
Elias Canetti, Slotsom
Aantekeningen 1992 – 1993
110 pagina’s
Uitgeverij De Arbeiderspers, 1996
vertaling uit het Duits van Aufzeichnungen 1992 – 1993
privé-domein nr. 233
[x]opgenomen in het dossier: Canetti's aantekeningen, Nobelprijswinnaars, privé-domein
© Boeklog 2005-2019. Alle rechten voorbehouden
4 commentaren
boeklog.info op 1 oktober 2008 @ 11:00:30
Iris Murdoch heeft een paar heel interessante romans geschreven — ook een boel slechte trouwens, omdat alles toch wel werd uitgegeven toen ze beroemd was. Verder geloof ik zonder meer alle slechts dat over haar verteld wordt, zij is geen held van mij.
Bij Canetti ligt dat iets anders. Ook aan hem kan ik me ergeren — hij vond zichzelf wel erg geniaal bij tijden — maar in de boeken die ik van hem heb, is dat te hanteren. Ik vrees oprechte ergernis over die man te kweken bij het lezen van Party im Blitz.
Jan Mariën op 2 oktober 2008 @ 12:55:23
Hallo
ik zie echt niet in waarom je Party im Blitz niet zou lezen.
Ik las het in 2006 en vond het erg interessant. Ik kon me niet herinneren dat hij onaardige dingen over Iris Murdoch schreef, welke leuke dingen over Bertrand Russell.
Je kan mijn commentaar van toen hier lezen: http://www.janantoon.be/WP/?p=56
Vriendelijke groet,
Jan
boeklog.info op 2 oktober 2008 @ 13:40:03
En toch blijf ik eigenwijs, en denk ik die Canetti heel anders te lezen dan u, voor wie dat boek een eerste kennismaking was.
Maar misschien moet het gewoon in een reeks. En komt het er nog weleens van als ik lust heb eerst Die Gerettete Zunge en de vervolgen daarop te herlezen.
RSS feeds
Achille van den Branden op 1 oktober 2008 @ 01:11:14
Toch maar doen, ‘Party im Blitz’. Er staan fantastische portretten in. Ook zo’n T.S. Eliot wordt, als ik het me goed herinner, tot heel menselijke proporties teruggebracht. En dat is dan wel weer leuk.
Heb je iets in het bijzonder met Iris Murdoch?