Malle Hugo ~ Willem Frederik Hermans
Er is in het presteren van vele schrijvers een tijd waarin het allemaal wat minder goed uitpakt dan voorheen. En waar het hoogtepunt in het oeuvre van Willem Frederik Hermans [1921 – 1995] lag, weet ik niet precies, maar ik schat dat het een jaar of dertig lag voor deze bundel met beschouwingen verscheen.
Een boek als dit zal voor Hermans-liefhebbers misschien bevestiging hebben geboden van wat de meester kon. Ik vond het, bij tweede beschouwing, vol staan met onbegrijpelijke kaboutervetes, nogal voorspelbare verwijten richting Nederland, en zuur gemiezemuis.
Zo is het al nauwelijks begrijpelijke pamflet ‘Slechte kritieken gaan nooit verloren, goede ook niet, sinds kort‘ er volledig in opgenomen.
Door boeken als deze, hechte ik al lang geen geloof meer aan de bewering dat Hermans tot de Grote Drie van de Nederlandse literatuur zouden horen. Bij de Klein[zielig]e Drie, ja dat neem ik ogenblikkelijk aan.
Nu goed. Dat ik op boeklog bij zo vele deeltjes Privé-domein protesteer met een bloemlezinkje te worden afgescheept, had ik indertijd al van Hermans kunnen leren. Die constateert dat de dagboeken van Jules Renard zonder opgave van redenen behoorlijk gecoupeerd zijn door de Arbeiderspers.
En goed, dat het gemeentebestuur van Amsterdam Hermans tot persona non grata uitriep, was natuurlijk nogal dom. Wat de verontwaardiging daarover volkomen terecht maakt.
Maar zo Willem Frederik Hermans van zichzelf al geen lange tenen had, dan plaatste hij die wel zo dat anderen er nogal makkelijk op trapten, of over struikelden.
De beste stukken uit deze bundel vond ik ook niet bijzonder literair, maar gewoon bestaande uit degelijke journalistiek. Hermans wijdde drie beschouwingen aan Vincent van Gogh, die volgens hem ten onrechte te weinig om zijn brieven werd geprezen.
Als Hermans iemand bewonderde, leverde dat dus op een gegeven moment memorabeler materiaal op dan wanneer hij iets of iemand aanviel…
Daar zit een les in.
RSS feeds