Portret ~ Ethel Portnoy
Dit is een boek met prachtige verhalen, maar had ik het gekocht als het niet in de ramsj had gelegen? [haast u, dit is veel voor een luttel bedragje] De vraag stellen, is hem beantwoorden. Dit was al een tijd lang het enige boek van Portnoy nog in druk, en toch kocht ik het niet. Omdat er voornamelijk verhalen in staan die al eerder in andere bundels verschenen. Die komen dan uit Steen en been. Het ontwaken van de zee. De eerste zoen en Vliegende vellen. En deze boeken had ik merendeels al.
Zes verhalen in dit boek zijn niet eerder ergens anders gebundeld. En alleen deze zes las ik ook. Al zal ik ooit zeker dit boek lezen zoals het bedoeld is, als een zelfportret van de schrijfster in korte en intelligente verhalen.
Want, misschien is dat voor mij wel de kern van Ethel Portnoy als schrijfster. Ze behandelt me elk moment als een volwassen, intelligente lezer. Te veel schrijvers doen juist het tegenovergestelde, die proberen me met allerhande trucs te overrompelen.
En dat lukt dan dus nooit.
Terwijl Ethel Portnoy alleen al diep indruk op mij maakt door de manier waarop ze ziet. Ze schrijft in dit boek bijvoorbeeld een verhaal over de speurtocht naar een oud kinderboek, waaruit ze is voorgelezen thuis. Maar Engelstalige boeken waren er verder niet, dus waar kwam dit dan weg? En zo, al speurend, zet ze tegelijkertijd neer hoe het was om op te groeien in een niet al te welgesteld immigrantengezin in het New York van voor de Tweede Wereldoorlog.
Dat is dan nog maar éen verhaal. Dus zelfs met maar zes uit een bundel van eenentwintig was ik rijk bedeeld.
RSS feeds