Albert Camus ~ Ger Verrips

Soms volstaat het ook wel om gewoon een adequaat boek te lezen.

Verrips’ biografie van Albert Camus [1913 — 1960], bijvoorbeeld, bestaat uit een persoonlijk gekleurde samenvatting uit andermans biografieën en studies. Want behalve dat hij al Camus’ werk in druk zal hebben herlezen, lijkt me niet dat er verder veel eigen onderzoek ten grondslag ligt aan deze uitgave. Anders dan anderen deden. Zelfs in Nederland. Hans Achterhuis of Lolle Nauta bijvoorbeeld zijn nog op hun ideeën over Camus gepromoveerd.

Alleen maakte dit niet uit bij het lezen. Ger Verrips werd al in 1947 geraakt door Camus’ essayreeks over geweld Ni victimes ni bourreaux. En zijn fascinatie voor de Frans-Algerijnse schrijver bleef bestaan. Vijftig jaar lang.

En daardoor bestaat zijn biografie niet enkel uit de levensbeschrijving van een Nobelprijswinnaar literatuur met behoorlijk een grillig liefdesleven, die te jong stierf door een auto-ongeluk. Verrips besteedde ook uitgebreid aandacht aan alle teksten die deze man schreef — al hielp het wel dat ik vrijwel alle daarvan gelezen heb — en de context waarin dat materiaal tot stand is gekomen. Met diens onmogelijke positie tussen Algerije en Frankrijk op een gegeven moment. Met diens strubbelingen met het Communisme — de heilsleer die ook Ger Verrips zo lang omarmde.

Dus zal het vast niet allemaal briljant zijn wat Verrips heeft gewrocht. Ongetwijfeld zullen er betere biografieën te vinden zijn over Albert Camus; die dan wel nieuws brengen dat nog niemand had. Punt is dat ik die boeken niet lezen zal. Mij ging het bij het lezen nu om de vraag — zoals bij schrijversportretten eigenlijk altijd — of het nut heeft de boeken van zo’n auteur te herlezen die ik al eens eerder las; toen ik er waarschijnlijk te jong voor was.

Is het al helemaal een plus als een biografie nieuwsgierig maakt naar werk dat ik nog niet kende. Zoals die essayreeks Ni victimes ni bourreaux. En meer hoeft een biografie niet te doen. Was dit boek bovendien precies goed van lengte.