Asterix in Hispania ~ A. Uderzo & R. Goscinny
Wat bij herlezing opvalt aan die avonturen van Asterix en Obelix in den vreemde is dat die vaak een zelfde sjabloon volgen. Ergens in dat verre buitenland is er een dorpje dat net als het dorpje van de Gallische helden manhaftig blijft vechten tegen de Romeinen.
Zij het dat ze daar dan niet de luxe hebben van een toverdrank die onoverwinnelijk maakt.
Dit gegeven speelt zo al in Asterix en de Britten, Asterix in Hispania, en Asterix en de Belgen. Voeg daar dan nog wat grappen, over de stereotype eigenschappen van de Belgen, Spanjaarden, of Britten, en het verhaal lijkt al half daar.
En wat René Goscinny nu zo goed maakte als scenarist is dat hij desondanks memorabele verhalen wist te schrijven; ondanks dat de basis van zijn script vaak precies dezelfde was.
Asterix in Hispania was ooit mijn lievelingsalbum, toen ik zeven jaar oud was. Of acht. En dat zal simpelweg zijn geweest omdat de eigenlijke hoofdpersoon in het boek nu eens een klein jongetje was.
Dat jongetje is de zoon van een Spaans stamhoofd — van een dorpje dat o zo dapper weerstand biedt — dat gevangen werd genomen door de Romeinen, en nu in gijzeling gehouden wordt. Dit had dan moeten gebeuren in éen van de legerkampen die het Gallische dorpje omringen. Maar voor de gijzelaar daar aankomt, wordt hij door Asterix en Obelix bevrijd. Waarop zij naar Hispanië reizen om het kind met zijn familie ter herenigen.
Dit kost vanzelfsprekend moeite.
Wat me nu onder meer opviel is dat het Spaanse stamhoofd in de Nederlandse vertaling Paella y Peseta heet, wat ik altijd nogal vreselijk vond. In het Franse album luidt zijn naam Soupalognon y Crouton [uiensoep met croutons].
En er werd ook eens leuk gespeeld met stereotypen over de bezoekers aan Spanje. Leuk gedaan zijn de vakantiefiles, van ossenwagens waarmee mensen hun huis vervoerden.
De betovering die dit boek ooit had, was evenwel weg.
[ is vervolgd ]
RSS feeds