Asterix en het ijzeren schild ~ A. Uderzo & R. Goscinny
De hele Asterix-reeks overziend, volgt er na vandaag hoogstens nog éen klein rondje in deze zomerserie boeklogjes. Want de eerste avonturen uit de albumreeks zijn te oninteressant om er veel over op te merken. De reeks wordt pas prettig herleesbaar vanaf het achtste deel, Asterix en de Britten. Ook Asterix en de Noormannen heeft zijn momenten, net als Asterix en het 1ste legioen/Asterix als legioensoldaat.
Maar het elfde album daarna is dan weer heel matig. Van Asterix en het ijzeren schild blijven hoogstens de grappen aardig over het diëten. Want het stamhoofd Abraracourcix heeft het aan zijn lever, en zoekt daarom een kuuroord op.
De grap dat kleine negertjes gebruikt worden als intercom in een groot bedrijf slaat dan weer helemaal dood.
Het verhaal van dit boek draait evenwel om het schild van de Gallische leider Vercingetorix. Die gaf dat op, lang geleden, aan Caesar, omdat deze hem verslagen had. Alleen blijkt dat schild veel later zoek; als Julius Caesar deze krijgsbuit nog eens gebruiken wilde om de Galliërs publiekelijk te vernederen.
Dus wordt er het hele boek om dit schild gezocht.
Tegelijk kunnen trouwe lezertjes dat heel goed kennen, ook al vanwege de betekenis daarvan. Gallische stamhoofden worden, aldus de Asterix-reeks, rondgedragen op zo’n schild.
Doorlopende grap in alle boeken is dan ook dat stamhoofd Abararacourcix het zo zelden treft met zijn dragers. Hij dondert door hun onhandigheid telkens van zijn hoge positie af.
En nooit wordt er daarbij verder ingegaan op dat de betekenis die kleeft aan dat ene schild van hem, terwijl die er toch wel degelijk blijkt te zijn; volgens dit album.
Het is door een verhaal als dit dat je als lezer beseft dat de hele reeks een chronologie ontbeert. Weliswaar zijn er personages die later in de reeks voor even mogen terugkeren. Toch begint de hele serie bij elk album eigenlijk helemaal opnieuw.
Nu ja, anders zouden die Romeinen het dorp van onze helden ook niet telkens blijven aanvallen.
Het is me ook een raadsel waarom de tactiek om het Gallische dorpje te omheinen met een houten pallisade, en af te sluiten van de buitenwereld — zoals in De ronde van Gallia gebeurt — maar éen keer door de Romeinen wordt toegepast.
[ is vervolgd ]
RSS feeds
Thomas op 7 oktober 2014 @ 22:15:38
Eén geniale grap in dit album is natuurlijk dat de locatie van Alesia – waar niet over gesproken mag worden – in dit album samenvalt met die van Vichy – waar óók niet over gesproken mag worden. Betreurenswaardig chauvinisme, indeed!