Asterix en de Olympische Spelen ~ A. Uderzo & R. Goscinny
Vervelendste element aan de Asterix-albums blijft de toverdrank, die onoverwinnelijk maakt. Dus valt op dat Goscinny zijn helden na een tijdje in verschillende avonturen na elkaar opzadelt met problemen waarbij ze de makkelijkste uitweg niet hebben.
Ik zie dat als een stap naar meer kwaliteit. En wellicht hangt die stap ermee samen dat Goscinny en Uderzo de strip voortaan in het eigen tijdschrift Pilote konden voorpubliceren, in plaats van ergens anders in een krant.
In album 14, Asterix in Hispania, wordt de toverdrank gestolen van Asterix, waardoor hij zich zonder redden moet, in een Spaanse stierenarena.
Album 13, Asterix en de koperen ketel, komt met een opgave die niet op te lossen is door een paar teugen van een wonderdrankje. Er moest geld verdiend worden, en dat lukt dan slecht.
En in album 12 al, Asterix en de Olympische Spelen, mag onze held niet de hulp gebruiken van toverdrank bij deelname aan de sportwedstrijden, omdat deze daar als doping wordt gezien; en die is verboden.
Helaas draait de plot van het verhaal vervolgens wel om de toverdrank — waarvan al sinds het derde album, Asterix: de Gothen, bekend is dat deze nog een unieke eigenschap heeft. Iedereen die de drank drinkt, wordt even sterk als elk ander die het middel nuttigt.
In een onderlinge strijd kan er dan dus niemand winnen.
Asterix en de Olympische Spelen is vooral aardig als het verhaal speelt met het chauvinisme dat bij het kijken naar sport schijnt te horen. En toch ook dus in het aftasten van hoe ver men bereid is om te gaan voor een overwinning in een sportwedstrijd. Want de bijbehorende eer schijnt nogal groot te zijn.
Toch, om Midas Dekkers nog eens aan te halen, wat maakt het uit of je honderd meter binnen tien seconden lopen kunt, als elke straathond sneller is?
[ is vervolgd ]
RSS feeds