Alde Maaie ~ Rink van der Velde

► door: A.IJ. van den Berg

Tussen bestsellerauteur Rink van der Velde [1932 – 2001] en de kritiek heeft het nooit geboterd. Schoorvoetend wil er nog weleens iemand toegeven dat De fûke een aardige novelle was. Verder wil toch geen serieuze criticus gaan.

Ik heb dit nooit helemaal terecht gevonden. Zonder dat ik nu tot het leger hoorde dat blind elke nieuwe Van der Velde kocht. Hij heeft enkele boeken gemaakt die opmerkelijk goed in elkaar steken. En hij heeft ook enkele heel matige romans geschreven.

Vervelend is alleen dat van je buiten niet kunt zien een cadeautje te krijgen, of met een mislukking te worden afgescheept. De ingrediënten van beide boeken zijn nogal eens precies dezelfde.

Alde Maaie viel helaas in categorie snel maar weer vergeten. Al maakt het boek deel uit van de reeks aan policiers die Van der Velde schreef , met als hoofdpersoon de inmiddels gepensioneerde oud-politieman Homme Veldstra.

De roman telt twee delen. Het boek begint in de tegenwoordige tijd, en vervolgt dan in de recente geschiedenis, om de motieven aan te reiken voor dat ene noodlottige moment aan de start; waarvan Veldstra toevallig getuige was.

Punt is dat er veel te veel dialoog staat in dat eerste deel. En die dialoog vol staat met de clichés die zo bij het latere werk van Rink van der Velde horen. Senioren klagen daarin altijd op vergelijkbare wijze over de moderne tijd, en de jeugd van tegenwoordig.

Opvallend genoeg vond ik dat tweede gedeelte wel wat hebben, ondanks mijn afkeer van historische fictie. Van der Velde slaagde er daar toch goed in om iets van de onzekerheid over te brengen die heerste rond de meidagen van 1940, of de periode daarvoor, toen zo veel mannen onder de wapenen waren geroepen.

Helemaal geloofde ik uiteindelijk toch niet dat Linse Pronk zo slecht in dat leger gedijde dat hij deserteerde toen dat kon op 13 mei 1940. Hoe het ook aan hem gevreten mag hebben niet op de Oude mei, de 12e van die maand, naar de notaris te hebben gekund om die bakkerij over te nemen waar hij zulke dromen over had.

Van der Velde was een vaardig verteller, maar hij vertelde ook wel eens wat te veel. Zoals in dit boek, waarvan het verhaal met enig verzwijgen misschien wel indrukwekkend had kunnen uitpakken. Door de overmaat aan uitleg viel nu extra op dat het plot toch wel erg dun was.