Guozzeroer ~ Rink van der Velde
De laatste roman van Rink van der Velde, die in omvang niet meer dan een novelle is, gaat onder meer over een ganzenroer. Dat is een onhandig groot geweer, waarmee in éen keer flink wat schroot weggeschoten kan worden.
Dus leek het boek me niet vreselijk interessant, vooraf. Van der Velde zou weer eens terugkijken in de tijd. Naar die Tweede Wereldoorlog, zoals steeds. En de hoofdpersoon zou als zo vaak een oude veldman zijn. Een jager, of een visser.
Bovendien lag al vast dat deze man een keer zou schieten, met dat onhandig grote geweer. En dat dit dan van grote betekenis zou zijn, in diens leven.
Deze bedenkingen vooraf bleken weliswaar allemaal terecht te zijn, toch had ik het verteltalent van Rink van der Velde onderschat. Op plaatsen zit It guozzenroer hecht in elkaar.
Vooral het slotstuk, in de oorlog, is beklemmend. Als de hoofdpersoon van het boek de arbeidsinzet ontvlucht is, en ruim een jaar met drie onderduikers in de natte schraalte van het natuurgebied De Deelen leeft. Claustrofobie volop daar, zelfs in de wetenschap dat het grote ganzenroer nog altijd niet is afgegaan in het boek, en dus het beslissende schot nog komen zal.
Daarvoor doet Van der Velde stevig zijn best om van de zo hoekige Bavius Bouma een sympathieke man te maken. Dan laat hij hem tijdens de oorlog in Frankrijk werken, bij de Normandische kust. Waar hij zich ontfermde over de Oekraïense dwangarbeidster Irina.
En ook dat is goed, want wat Van der Velde in de laatste boeken uit zijn schrijversloopbaan aan liefde stopte, verdiepte toch echt te zelden het verhaal.
RSS feeds