Nachmittag eines Schriftstellers ~ Peter Handke
Handke lezen, is telkens weer merken dat ook ik zijn boeken maken moet. Dat er iets ontstaan moet tussen de tekst en mij. Want, de korte roman Nachmittag eines Schriftstellers is in aanpak perfect te vergelijken met Der Chinese des Schmerzes. Beide gaan over mannen die vooral schijnbaar doelloos rondlopen in een stad
Maar waar dat laatste boek me vrijwel niets zei, kwam de beschrijving van een enkele winterdag uit het leven van een anonieme schrijver wel aan.
Terwijl er toch bijna niets gebeurde in het boek, en ook dit weer vooral gevuld is met beschrijvingen.
En waar de roman wel had kunnen uitpakken — als de auteur ’s avonds een vertaler van zijn werk ontmoet, en deze met hele theorieën komt over het schrijven — gebeurt dit niet.
Misschien lag het ook gewoon door het gebrek aan lengte van Nachmittag eines Schriftstellers, dat ik in een leesroes blijven kon. Ik moet niet net doen of Handke altijd even goed voor mij te begrijpen is.
Wellicht zag ik in het boek te duidelijk al contouren van de lange essays die Handke later schrijven zou, over de moeheid, de gelukte dag, en de jukebox. Boeken waar ik wat aan gehad heb. Kleurde mijn idee over dat latere werk deze voorafschaduwing.
Die reeks heeft hij overigens recent aangevuld met een essay over het toilet. Versuch über den stillen Ort. En er komt dra een proeve uit over paddestoelen. Versuch über den Pilznarren.
En in die essays mag de ik-figuur uit de tekst gelijk worden gesteld aan de schrijver — vanwege het genre van de boeken.
Aan Nachmittag eines Schriftstellers kleeft dat de schrijver nooit een naam krijgt, en dat hij in een anonieme stad woont. En zelfs dat het belangrijkste uit het leven van deze man niet in het boek voorkomt — want dat schrijven gebeurt ’s ochtends, en de roman gaat er nu net over wat later deze dag geschiedt.
Behalve dan dat alles in het boek erover gaat wat er nodig is voor dat schrijven.
Zoals kijken.
Zoals beweging.
RSS feeds