Voices of Time ~ Eduardo Galeano
Het lezen van Voices of Time was zo af en toe een overweldigende ervaring. Ik heb toch anders nooit dat ik een boek moet wegleggen, met een ongelovige vloek, omdat de schrijfkracht van de auteur me even te veel wordt. Het lijkt ook zo simpel wat Galeano doet, door een verhaal zo uit te benen dat daar enkel de essentie van overblijft. Maar wat een kracht kan die essentie dan krijgen.
Voices of Time, of Bocas del tiempo, is volkomen te vergelijken met een ander boek van Galeano: El libro de los abrazos. Dat werk, in het Nederlands vertaald als Het boek der omhelzingen, werd op boeklog inmiddels al twee keer besproken.
Het is dan ook een lievelingsboek van mij.
En wat kan er dan mooier zijn om een verzameling te lezen die geheel nieuw is, maar minstens tweemaal zo dik als de vorige favoriet, die dan ook dat zo hoge niveau haalt. Elke lezer heeft zo nu en dan een geschenk als dit nodig, om te beseffen dat het nog mogelijk is geraakt te worden; om weer eens te weten dat lezen meer dan een routine kan zijn.
De 333 verhalen in Voices of Time zijn kort, en vaak zelfs ultrakort. Ze bestrijken niet zelden minder dan de halve pagina. Maar ze zijn diep. Veel bergen een geschiedenis in zich van eeuwen. En ze gaan over het leven; wat dit niet voor onderwerp is.
Toegegeven, Galeano heeft weleens magisch-realistische trekjes. Bovendien moest hij twee keer vluchten voor een hem vijandig bejegenend bewind. Eerst uit Uruguay, later uit Argentinië. Hij is ouderwets links, en zal dat nooit verhelen. In elk verhaal over een individu en een autoriteit mag bij voorbaat duidelijk heten aan welke kant hij staat. Sentimentaliteit is hem ook al niet vreemd.
Maar hij weet wel de verhalen te zien. Knap is dat hij verwonderd genoeg blijft om te kunnen zien. Bijzonder is dat hij immer denkend/voelend weet te schrijven.
The Voyage
Oriol Vall, who works with newborns at a hospital in Barcelona, says that the first human gesture is the embrace. After coming into the world, at the beginning of their days, babies wave their arms as if seeking someone.
Other doctors, who work with people who have already lived their lives, say that the aged, at the end of their days, die trying to raise their arms.
And that’s it, that’s all, no matter how hard we strive or how many words we pile on. Everything comes down to this: between two flutterings, with no more explanation, the voyage occurs.
Weinig is er mooier dan ineens een nieuw boek te bezitten dat eeuwig te herlezen zal zijn.
* extra: Galeano las zelf het verhaal Tik voor tijdens dit interview met de Amerikaanse radio:
RSS feeds